Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Welcome to the machine

welcome my friend,
welcome to the machine
Κάπως έτσι ξεκινούν οι Pink Floyd ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια και δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ευθείς και άμεσοι.
Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε ότι είμαστε μέρος μια μηχανής με ενδείξεις "μηχανοποίησης" του εαυτού μας; Χρειαστήκαμε να κάνουμε συμβιβασμούς. Στα πλαίσια "καλής συνύπαρξης" με τους γύρω μας, μας υποχρεώσαμε να αρνηθούμε επιθυμίες μας.
Για να τα πιάσουμε όμως από την αρχή και να δούμε ξεκάθαρα για ποιους και γιατί αποδεχτήκαμε ότι τα δικά μας θέλω είναι λιγότερο σημαντικά από αυτά της κοινωνίας.
Μας έχει περάσει στο DNA μας πλέον ότι για να είσαι παραγωγικό μέλος της κοινωνίας και να χαίρεις εκτίμησης πρέπει:
(α) να δουλεύεις σαν δούλος (εκτός εάν ανήκεις στην προνομιούχα τάξη των κατόχων κεφαλαίου)
(β) να στοχεύεις στην απόκτηση πλούτου (τον οποίο αναλογίσου πώς επιλέγεις να δαπανήσεις)
Τώρα, το ότι δουλεύεις σαν δούλος δεν εξασφαλίζει σε καμία περίπτωση την απόκτηση πλούτου. Εξασφαλίζει μάλλον μια υπόσχεση για πλούτο η οποία φυσικά και δεν πρόκειται να υλοποιηθεί ΠΟΤΕ.
Ποια είναι όμως η αρχική σου επιθυμία; Ποια είναι όμως τα αρχικά σου θέλω; Η δημιουργία εντάσσεται σε αυτά; Οι όμορφες ώρες με του φίλους; Μια καλή ταινία, μια καλή συναυλία ή ένα ταξίδι; Αν ναι, τότε ξέρεις πολύ καλά ότι όλα αυτά μπορούν να αποκτηθούν χωρίς μεγάλο κόστος.
Και τώρα σκέψου τι είναι ακριβό και πασχίζεις να βγάλεις χρήματα για να το αποκτήσεις: η καινούρια τηλεόραση (που θα περάσεις τόσες ώρες μαζί της), το κινητό που ψήνει και καφέ, τα ρούχα του οίκου (που by the way δεν είναι καθόλου κομψά και καλαίσθητα), τα καθόλα άβολα παπούτσια που όμως έχουν σημαντική σφραγίδα πάνω τους,  τα καλλυντικά που αποσκοπούν να σε μασκαρέψουν.
Ωραία. Και τι από όλα αυτά σχετίζεται ή εξυπηρετεί τα αρχικά σου θέλω; Χαίρομαι που συμφωνούμε!

Μήπως είναι η ώρα να αναθεωρήσεις τη συμπεριφορά σου διεκδικώντας λίγη παραπάνω ζωή; Από ποιους; Μα από όλους αυτούς που σου τη στέρησαν και προπάντων από τον εαυτό σου.