Σας παραθέτω την περιγραφή του Έλληνα όπως την έδωσε ο Ανδρέας Ρουμελιώτης στην Ελευθεροτυπία. Όπως πάντα, ο Ρουμελιώτης είναι απίστευτα εύστοχος και με πανέξυπνο τρόπο μας καυτηριάζει και μας τα "χώνει" κανονικά....
ΚΑΥΧΙΕΣΑΙ που ο γιος σου είναι γαμιάς και η κόρη σου παρθένα.
Καυχιέσαι που ήσουν λοκατζής στο Μεγάλο Πεύκο, χλευάζοντας τους πεζικάριους, αλλά βάζεις βύσμα για να πάει ο γιος σου κέντρο στην Κόρινθο και ειδικότητα διαβιβαστής στο Χαϊδάρι. Καμαρώνεις που το χωριό σου θυμίζει λίγο από Ζωνιανά, αλλά γκρινιάζεις ότι η επαρχία απ' όπου κατάγεσαι, είναι η πιο ριγμένη απ' όλες.
ΚΥΡΙΑΚΗ πρωί κοινωνάς στην εκκλησία και το απόγευμα ρίχνεις Χριστοπαναγίες στο γήπεδο. «Καταλαβαίνεις» τους ξένους «από τη φάτσα». Εχεις Φιλιππινέζα να σου κρατάει το παιδί, Βουλγάρα να σου καθαρίζει το σπίτι, Αλβανούς στο συνεργείο της οικοδομής, Πακιστανούς να σου φροντίζουν το κτήμα για να πληρώνεις λιγότερο και να μην κολλάς ένσημα, κι όμως φωνάζεις να φύγουν οι ξένοι να ξεβρωμίσει η χώρα.
ΚΑΘΕ καλοκαίρι «πρέπει να πας στο χωριό». Οταν ταξιδεύεις στο εξωτερικό για να ξεφύγεις λίγο από την Ελλάδα, ψάχνεις για άλλους Ελληνες για να κάνεις παρέα. Εκλιπαρείς το προσωπικό του αεροδρομίου να επιτρέψουν τις παραπάνω βαλίτσες που έχεις, αμέσως μόλις ο πατέρας σου σταματήσει να το κάνει για σένα και την οικογένεια. Οταν ταξιδεύεις με το αεροπλάνο και επιστρέψεις, βρίσκεις 20 άτομα να σε περιμένουν στο αεροδρόμο. Χειροκροτείς τον πιλότο όταν προσγειωθείς. Οποτε ταξιδεύεις στο εξωτερικό απορείς πώς ο κόσμος ζει χωρίς περίπτερα. Βρίσκεις τους τουρίστες αστείους. Και τους μαθαίνεις να λένε «malaka».
ΕΧΕΙΣ δέκα χρόνια να μπεις σε λεωφορείο. Περιγράφεις το κτίριο της Interamerican στην Κηφισίας ως «ουρανοξύστη». Παραγγέλνεις ταυτόχρονα σουβλάκια κι ένα ασθενοφόρο και το ασθενοφόρο έρχεται όταν χωνεύεις τα σουβλάκια. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πέσεις σε μποτιλιάρισμα στις 6 π.μ. της Κυριακής. Εχεις αυτοκίνητο που κοστίζει πάνω από 60.000 ευρώ και αρνείσαι να δώσεις στον παρκαδόρο 5 ευρώ πουρμπουάρ γιατί το θεωρείς κλοπή.
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙΣ με τα φώτα για μπλόκο, αλλά παραπονιέσαι στον αστυνομικό ότι δεν δίνει κλήση και στους άλλους οδηγούς. Διπλοπαρκάρεις για τσιγάρα κλείνοντας τον δρόμο και απολογείσαι σ' αυτούς που κορνάρουν, αλλά στο παρακάτω στενό πλακώνεις τον οδηγό που έκανε ακριβώς το ίδιο. Οταν σταματάς στο φανάρι έχεις το χέρι στην κόρνα. Πάντα αναρωτιόσουν σε τι διάολο χρησιμεύει η «διάβαση πεζών». Είσαι βέβαιος ότι το κακό μάτι έχει αποδειχθεί και επιστημονικά.
ΜΙΣΕΙΣ τους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά όνειρο ζωής είναι να γίνεις ένας από αυτούς. Ποτέ δεν σου φτάνουν τα χρήματα για τα βασικά είδη ανάγκης, αλλά πάντα σου περισσεύουν για τα είδη πολυτελείας. Ξέρεις ότι όλοι οι άλλοι είναι τουρκόσποροι ή Σλάβοι, αλλά εσύ το 'χεις στανταράκι πως είσαι γνήσιος απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πας γυμναστήριο και καπνίζεις κι ένα πακέτο τσιγάρα τη μέρα. Κάνεις φραπέ πριν φύγεις από το σπίτι, όταν φτάνεις στο γραφείο, μετά το φαγητό, όταν έχεις καλεσμένους, πριν φύγουν οι καλεσμένοι, αφού φύγουν οι καλεσμένοι και πριν πέσεις για ύπνο.
ΤΡΩΣ πρωινό πριν πας για ύπνο. Δεν τρως ποτέ βραδινό πριν από τις 10 μ.μ. Μαλώνεις για το ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Το πρώτο σου hangover ήταν γύρω στα 5 σου, όταν ο μπαμπάς / θείος / παππούς σού έδωσε να δοκιμάσεις ουίσκι, γιατί το ζήταγες κλαίγοντας.
Η μαμά βάζει σεμεδάκι πάνω από την οθόνη του PC σου !
Διαβάστε σε τι όμορφη πόλη ζούμε και πόσο πολύ καταφέραμε να καταστρέψουμε τα πάντα και νομίζω ότι θα συμφωνήσετε. Είμαστε τραγικά και επικίνδυνα απαράδεκτοι...
Έβρεξε τοξικά μέταλλα
«Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τόσο επικίνδυνα βαρέα μέταλλα να πέφτουν με τη βροχή στην Αττική. Ούτε το νέφος της Αθήνας ούτε η σκόνη από τη Σαχάρα δεν μεταφέρουν τέτοια τοξικά μικροσωματίδια σαν το αντιμόνιο, το βισμούθιο και το νικέλιο. Το σίγουρο είναι ότι στα βουνά της περιοχής κάποιοι πετούσαν επικίνδυνα σκουπίδια εδώ και πολλά χρόνια...». Στις 6 Σεπτεμβρίου, μόλις είχε ξεσπάσει η βροχή, ο κ. Θανάσης Γκοντελίτσας, λέκτορας Ορυκτολογίας και Ορυκτοχημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, δεν έχασε στιγμή. Από το γραφείο του στου Ζωγράφου με ειδικούς δειγματοσυλλέκτες μάζεψε το βρόχινο νερό από διάφορες περιοχές του κέντρου και των βορείων προαστίων. Είχαν περάσει περισσότερες από 10 ημέρες από τις ολέθριες πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική και ήταν η πρώτη βροχή που έπεφτε. Τόσο ο ίδιος όσο και ο κ. Παναγιώτης Νάστος, που είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Εργαστήριο Κλιματολογίας και Ατμοσφαιρικού Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, γνώριζαν κατά κάποιο τρόπο ότι οι στάχτες από τα καμένα που πριν από λίγες ημέρες είχαν σκεπάσει τον ουρανό θα παρέμεναν για καιρό ακόμα στην ατμόσφαιρα, εκτός κι αν έβρεχε. Το νερό παρέσυρε στο έδαφος τα μικροσωματίδια μαζί με το χημικό φορτίο που μετέφεραν. «Αμέσως μόλις γέμισαν τα δοχεία με το νερό της βροχής, τα μεταφέραμε στο Εργαστήριο του Πανεπιστημίου και κάναμε μια πρώτη αναγνώριση με τη μέθοδο της περίθλασης ακτίνων Χ. Με τον τρόπο αυτό θα παίρναμε μια εικόνα από τα υλικά σωμάτια που περιελάμβανε το νερό της βροχής, όπως είναι τα ορυκτά κράματα μετάλλων», εξηγεί στα «ΝΕΑ» ο κ. Θανάσης Γκοντελίτσας. Το κάθε δοχείο είχε ένα φίλτρο. Με το που έπεφτε το νερό, γινόταν διήθηση και στο φίλτρο παγιδεύονταν τα σωματίδια που μετέφερε μαζί του από τα βροχοφόρα σύννεφα σε ύψος μεγαλύτερο από 3 χιλιόμετρα.
Το πρώτο καμπανάκι για τους ειδικούς σήμανε όταν η περίθλαση με τις ακτίνες Χ έδειξε ότι τα φίλτρα ήταν γεμάτα με απομεινάρια καύσης, όπως ορυκτά του πυριτίου, που είχαν τη μορφή κόκκινων κόκκων, σαν σφουγγάρια, και μέγεθος που δεν ξεπερνούσε τα 30-40 χιλιοστά του χιλιοστού. Αυτό που έλειπε όμως ήταν τα συνήθη γεωλογικά ορυκτά που περιλαμβάνει η νεφελώδης ατμόσφαιρα της πόλης.
Η χημική σύσταση «Αμέσως μετά βάλαμε τα φίλτρα στο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο για να δούμε τη χημική τους σύσταση. Και τότε διαπιστώσαμε ότι τα δείγματα ήταν γεμάτα από σωματίδια που προέρχονταν από ανθρωπογενή δραστηριότητα. Δεν είχαν σχεδόν τίποτα φυσικό μέσα τους. Υπήρχαν βαρέα μέταλλα που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ στον ουρανό της Αθήνας».
Το νερό της βροχής ήταν γεμάτο από αυτά. Βρίσκονταν σε τόσο μεγάλες συγκεντρώσεις ώστε οι ειδικοί δεν χρειάστηκε να μεταφέρουν τα δείγματα σε πιο εξελιγμένα όργανα μέτρησης στο εξωτερικό για να διαπιστώσουν το περιεχόμενό τους. «Βρήκαμε επιμήκη σωματίδια από σίδηρο, που έμοιαζαν με μικρές βελόνες και είχαν μήκος περίπου 100 εκατομμυριοστά του μέτρου, και άλλα λίγο μικρότερα με χρώμιο και νικέλιο. Υπήρχαν επίσης κράματα από σίδηρο, ψευδάργυρο και νικέλιο ενώ αυτό που μας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η ύπαρξη του αντιμονίου και του βισμουθίου».
Το αντιμόνιο και το βισμούθιο είναι τοξικά βαρέα μέταλλα. Το ίδιο και το νικέλιο. Τα μέταλλα αυτά δεν παρατηρούνται στον ουρανό του Λεκανοπεδίου καθώς δεν προέρχονται ούτε από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων ούτε από το ρυπογόνο φορτίο που μεταφέρει συχνά η σκόνη της Σαχάρας. «Τα συγκεκριμένα βαρέα μέταλλα μπορεί να προέρχονται από καύσεις λαμαρινών, από μεταλλικά αντικείμενα βιομηχανικής προέλευσης, από πλαστικές ουσίες, από κάθε λογής απόβλητα ή σκουπίδια που πετάγονταν στα βουνά που κάηκαν», επισημαίνει ο κ. Θανάσης Γκοντελίτσας. Έφθασαν μέχρι την Πελοπόννησο
«ΤΑ ΣΩΜΑΤΙΔΙΑ που περιείχαν βαρέα μέταλλα είχαν παραμείνει στον ουρανό από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκαν οι μεγάλες πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική», λέει στα «ΝΕΑ» ο αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Παναγιώτης Νάστος. «Ήταν αναμενόμενο ότι με την πρώτη νεροποντή που θα ξεσπούσε, ο όγκος αυτός των μικροσωματιδίων θα έπεφτε στο έδαφος. Μάλιστα εκείνη τη μέρα, όπως είδαμε και από τη δορυφορική εικόνα που αποτύπωσε την πορεία των βροχοφόρων νεφών, η βροχή δεν περιορίστηκε πάνω από την Αττική αλλά κινήθηκε προς τα νοτιοδυτικά σκεπάζοντας ένα μεγάλος μέρος της Βόρειας Πελοποννήσου και των ακτών της Στερεάς Ελλάδας». Σύμφωνα με τον κ. Π. Νάστο, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι ακριβώς υλικά κάηκαν τότε και απελευθέρωσαν αυτές τις πολύ επικίνδυνες ουσίες στην ατμόσφαιρα. «Στον ουρανό της Αθήνας υπάρχει συνήθως σίδηρος, μαγγάνιο και χρώμιο από βαρέα μέταλλα αλλά ποτέ άλλοτε δεν είδαμε αντιμόνιο, βισμούθιο και νικέλιο».
Επιτέλους βγήκε το πολυαναμενόμενο (για εμένα τουλάχιστο) βιβλίο των Γ. Σαπουντζόγλου & Χ. Πεντότη. Πρόκειται για το δίτομο έργο "Τραπεζική Οικονομική" από εκδόσεις Γ. Μπένου.
Είναι το πρώτο ελληνικό εγχειρίδιο για τα τραπεζικά που καλύπτει μέχρι και την τελευταία οικονομική κρίση! Πιστεύω ότι για όσους ασχολούνται με τα τραπεζικά (ακαδημαϊκά ή επαγγελματικά) τους είναι απαραίτητο. Αλλά και για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν "τι παίζει" στο χώρο είναι μια εξαιρετική πρόταση (τόσο καλογραμμένο που είναι ακόμα και να μην έχεις ιδέα από αυτά μπορείς να μάθεις).
Πολλά "μπράβο" έχω να πω όχι μόνο στους συγγραφείς αλλά και στον εκδότη και να ευχηθώ να έχουμε τέτοια πράγματα και στο μέλλον.
Σας παραθέτω γράμμα απελπισμένης συζύγου σε περιοδικό υπολογιστών:
Αγαπητό PC- Solutions,
Πέρσι, έκανα αναβάθμιση από το Αρραβωνιαστικός 5.0 στο Σύζυγος 1.0 και παρατήρησα πως το καινούριο πρόγραμμα άρχισε να κάνει αναπάντεχες αλλαγές στα λογιστικά φύλλα, περιορισμένη πρόσβαση στις εφαρμογές λουλουδιών και χρυσαφικών που παλιότερα, στην έκδοση Αρραβωνιαστικός 5.0, δούλευαν απρόσκοπτα. Επίσης, το Σύζυγος 1.0 απεγκατέστησε πολλά άλλα πολύτιμα προγράμματα όπως το Ρομαντικός Περίπατος 9.9 και εγκατέστησε ανεπιθύμητα Popups, όπως τα Champions League 5.0 και Κυριακή στα Γήπεδα 8.0.. Το Διάλογος 1.3 δεν τρέχει πια ενώ το Καθαριότητα 2.6 προκαλεί κολλήματα και κατάρρευση του συστήματος. Προσπάθησα να τρέξω το Μουρμούρα 5..3 GOLD edition... αλλά εις μάτην. Μια απελπισμένη γυναίκα.
AΠΑΝΤΗΣΗ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ: Αγαπητή "Απελπισμένη γυναίκα: Έχε υπ' όψιν πως το Αρραβωνιαστικός 5.0 είναι ψυχαγωγικό πακέτο ενώ το Σύζυγος 1.0 είναι λειτουργικό σύστημα, με απαιτήσεις από τον χρήστη. Προσπάθησε να δώσεις την εντολή C:\Nomiza_pws_me_agapouses.exe και εγκατέστησε το Δάκρυα 6.2 σε original έκδοση. Λογικά, το Σύζυγος 1.Ο θα εκκινήσει αυτόματα τις εφαρμογές Ενοχή 3.0 και Λουλούδια 7.0 σε random λειτουργία. ΠΡΟΣΟΧΗ * Υπερβολική χρήση του παραπάνω προγράμματος μπορεί να προκαλέσει την κλήση των screen saver Κατσούφικη Μουγκαμάρα 2.5 και Μπύρα 6.1 (Το Μπύρα 6.1 ίσως προκαλέσει την αναπαραγωγή WAV αρχείων τύπου "Δυνατό ροχαλητό", που καταργούνται μόνο με επανεκκίνηση). * Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνει εγκατάσταση του Πεθερά 1.0 και μην σκεφτείτε καν να τρέξετε τα βοηθητικά αρχεία Εραστής 2005 BETA και Γκόμενος 3.8 unregisterd (δεν είναι συμβατά με το Σύζυγος 1.0 και μπορεί να προκαλέσουν κατάρρευση του συστήματος και πλήρης καταστροφή του λειτουργικού). Συνοψίζοντας, το Σύζυγος 1.0 είναι ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, αν και με περιορισμένη μνήμη που χρειάζεται κάποιο διάστημα για να εμπεδώσει μερικές καινούριες εφαρμογές. Σκεφτείτε σοβαρά την απόκτηση συνοδευτικών προγραμμάτων που θα βελτιώσουν την απόδοση του σημαντικά. Συστήνουμε το Ζεστό Φαΐ 3.0 με autoupdate, Καυτά Εσώρουχα 5.3 και το Δημιουργικά Τρομερής Κορμάρας 10.1 με την επιλογή "εκτέλεση κατά την εκκίνηση" Με εκτίμηση - Ο admin ZODI
Αχ, αυτή η επικοινωνία μεταξύ άντρας και γυναίκας πάντα με ενθουσιάζει ;)
Κάτι οι επερχόμενες εκλογές, κάτι που το Σεπτέμβρη μας πιάνει η επιθυμία να κάνουμε νέα, διαφορετικά πράγματα, σας έχω μια σημαντική επαγγελματική πρόταση.
Διαβάστε προσεχτικά τον επόμενο πίνακα:
Λοιπόν, από το παραπάνω αυτό που χρειάζεστε είναι να συνδυάσετε μια πρόταση από την πρώτη στήλη, μία από τη δεύτερη,μία από την τρίτη και να κλείσετε με μία από την τέταρτη. Απομνημονεύστε όσους περισσότερους συνδυασμούς μπορείτε και μετά αρχίζουν τα εύκολα...
Χρησιμοποιήστε τους συνδυασμούς στην καθημερινή σας επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο και όλοι θα αρχίσουν να θαυμάζουν το στόμφο και τη σημαντικότητα των λόγων σας (άσχετο εάν δεν έχετε πει τίποτα το ουσιώδες).
Τη συνέχεια φαντάζομαι την έχετε καταλάβει: έχετε θέσει τις βάσεις για το δικό σας κόμμα και μετά... άντε βρε και πρωθυπουργός! :)
Και εκεί που περπατούσα αμέριμνη το απόγευμα της Τετάρτης για να πάω από τη δουλειά μου στο μετρό και να γυρίσω (επιτέλους) σπίτι μου, με σταματά ένα νέο παιδί (κάπου στα 23-24) δίνοντάς μου μια σελίδα γεμάτη από πυκνογραμμένο κείμενο. Η σελίδα δεν περιείχε διαφημίσεις, ούτε και ήταν από τα κλασικά φυλλάδια που μοιράζουν έξω από τις στάσεις του μετρό. Αντιθέτως, μου θύμισε τα φυλλάδια που μοιράζονταν (πιθανώς ακόμα μοιράζονται) στις σχολές επί εποχής καταλήψεων, παραμονής φοιτητικών εκλογών, παραμονής (ή και ανήμερα) Γενικής Συνέλευσης κλπ. Ένεκα της νοσταλγίας των φοιτητικών χρόνων ξεκίνησα να διαβάζω με περισσή προσοχή και έχοντας εκ προοιμίου μια θετική άποψη για τον αγωνιστή - νεαρό που μου έδωσε (ευγενικά είναι η αλήθεια) τη σελίδα. Για να μην πολυλογώ, εν ολίγοις οι φοιτητές της πόλης Λ' Άκουϊλα (ξέρετε, αυτή που χτυπήθηκε από σεισμό πριν από λίγους μήνες και μετά θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο)έφτιαξαν Επιτροπή (!): Επιτροπή Σεισμοπαθών Φοιτητών Άκουϊλας και ξεκίνησαν απεργία πείνας με αίτημα τη μεταγραφή τους σε σχολές των Ελληνικών Πανεπιστημίων ίδιες με αυτές που φοιτούσαν στην Ιταλία. (!!!) Μάλιστα για να μην υπάρξει καμία αντίδραση επ' αυτού, δηλώνουν ότι επιθυμούν να έρθουν "ως υπεράριθμοι χωρίς έτσι να πάρουν τη θέση κανενός παιδιού" (μεταφέρω αυτούσιες φράσεις του κειμένου). Ας κάνω μια ακόμα ανάγνωση του κειμένου μπας και καταλάβω. Δηλαδή θέλουν να έρθουν στα Ελληνικά Πανεπιστήμια χωρίς να έχουν επιτύχει στις εξετάσεις εισαγωγής σε αυτά (δεν εξετάζω εδώ εάν το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ είναι σωστό ή όχι, αυτό είναι ένα άλλο θέμα)επειδή η επιλογή που οι ίδιοι έκαναν δεν τους βγήκε όπως ήθελαν. Και μάλιστα να εισαχθούν χωρίς εξετάσεις, ως υπεράριθμοι στα ήδη φορτωμένα πανεπιστήμια. Φαντάζομαι μάλιστα ότι θα θέλουν και τις πρωτοκλασάτες σχολές της Αθήνας, έτσι για να γίνει η γενναιόδωρη πράξη πιο εντυπωσιακή. Δεδομένου ότι το κείμενο έπεσε στα χέρια μου την επομένη της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων των εισαγωγικών, και σκεπτόμενη τον κόπο, την αγωνία, τις θυσίες που έκαναν τόσα παιδιά επί 2 χρόνια για να διεκδικήσουν μια θέση σε αυτό το σύστημα πανεπιστημιακής εκπαίδευσης δεν μπορώ παρά να θυμώσω με το θράσος των μελών της ΕΣΦΑ. Και επιτέλους πρέπει ο καθένας μας να καταλάβει ότι όσο δικαίωμα έχει στην επιλογή τόσο υποχρέωση έχει να επωμίζεται τις ευθύνες που η επιλογή του δημιουργεί. Δεν έχω ιδέα πώς τελικά θα καταλήξει όλο αυτό το σκηνικό. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να γίνουν σεβαστά όλα αυτά τα παιδιά που με μεγάλη προσπάθεια και θέληση εισήχθησαν στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ και φυσικά να οραματιστούμε τους ασκούς του Αιόλου που θα ανοιχτούν.
Έχουμε φτάσει στο τέλος του καλοκαιριού, οι περισσότεροι γυρίσαμε από τις διακοπές (και μάλιστα πιο μουτρωμένοι και τσαντισμένοι λόγω επιστροφής από κάθε άλλη φορά), κανείς δεν έχει όρεξη να γυρίσει στη ρουτίνα του και μέσα σε όλο αυτό το κλίμα της απογοήτευσης για το πόσο γρήγορα περνάν οι ευτυχισμένες μέρες έρχεται να προστεθεί η καταστροφή της χλωρίδας και πανίδας της Αττικής. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι μας περιμένει αυτό το χειμώνα και το επόμενο καλοκαίρι στην πόλη... Σε προσωπικό επίπεδο, η παραπάνω γενικότερη κατάσταση που μας επηρεάζει όλους ήρθε να εμπλουτιστεί και με την απώλεια ενός δικού μου ανθρώπου. Αν και είναι εγωιστικό να θέλεις να διατηρήσεις στη ζωή έναν άνθρωπο που πια η ζωή είναι κούραση για αυτόν και για τους άλλους, το πένθος είναι κάτι που δεν μπορεί να εκλογικευτεί και να απομονωθεί. Λειτουργεί καθαρτικά και ταυτόχρονα δίνει το έναυσμα για την επαναξιολόγηση του πώς έχουμε στήσει τα σκηνικά της ζωής μας. Μέχρι τις τελευταίες μέρες η σχέση μου με το θάνατο ήταν μάλλον ανύπαρκτη. Τον θεωρούσα μακρινό, ξένο τηρώντας μια αλαζονική στάση απέναντι στη ζωή αφού η σχετικά νεαρή ηλικία μου μου επιτρέπει συναισθήματα παντοδυναμίας και αφθαρσίας. Ευτυχώς ήρθε ένα γερό σοκ για να με προσγειώσει και να συνειδητοποιήσω ότι ο χρόνος δεν κάνει διακοπές και διαλείμματα. Είναι επικίνδυνο και μυωπικό να αναλώνουμε τη ζωή μας σε ό,τι νομίζουμε πως μελλοντικά μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους, χάνοντας έτσι τις στιγμές μας. Εξ άλλου πώς αλλιώς μπορείς να ορίσεις τη ζωή εκτός από πολλές στιγμές μαζί; Και όσο τις "αναβάλλεις" για το μέλλον είναι σαν να αναβάλλεις την ίδια τη ζωή σου. Συνειδητοποίησα ακόμα ότι είναι εξ ίσου (ίσως και περισσότερο) επικίνδυνο να αμελούμε ανθρώπους που νιώθουμε κοντά μας, νοιαζόμαστε για αυτούς και αγαπάμε ειλικρινά. Αυτό το τηλέφωνο που συνεχώς αναβάλλουμε για αύριο, αυτόν τον καφέ που δεν μπορούμε να βρούμε κενό στην "ατζέντα" μας για να κανονίσουμε, αυτή την αγκαλιά που νιώσαμε ντροπή και αμηχανία για να δώσουμε... Όλα αυτά είναι χαμένες ευκαιρίες για όμορφες στιγμές. Και ο χρόνος δεν επιτρέπει, δεν συγχωρεί τέτοια λάθη. Στο παιχνίδι της ζωής έχουμε δικαίωμα συμμετοχής μόνο μια φορά. Και όσο πικρό ή καταθλιπτικό ακούγεται όλο αυτό (ειδικά ως καλωσόρισμα από το μεγάλο κενό του καλοκαιριού) είναι η καλύτερη ευχή που μπορώ να δώσω σε όλους μας: αρπάξτε την ευκαιρία να κάνετε αυτά που αγαπάτε, με αυτούς που αγαπάτε γιατί οι ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες είναι χαμένες στιγμές.
Έχετε προσέξει ποτέ τα τριγωνάκια με ένα αριθμό μες στη μέση που βρίσκονται συνήθως στο κάτω μέρος των πλαστικών μπουκαλιών; Εάν και εσείς (όπως και εγώ, το ομολογώ) πιστεύατε ότι έχει να κάνει με την ανακύκλωση, λυπάμαι αλλά απατάστε (και απατώμαι) τα μάλα!!! Ο αριθμός αυτός φανερώνει τη χημική ουσία που αποτελεί την πλαστική συσκευασία. Και για να έχετε μια εικόνα:
Γενικά, από αυτά τα πιο επικίνδυνα νούμερα είναι τα 3, 6 και 7.
Για περισσότερες πληροφορίες και πιο αναλυτικά του τι κάνει το καθένα, κοιτάξτε εδώ
Πολλές πλαστικές συσκευασίες είναι τοξικές και οι χημικές ουσίες που χρησιμοποιούνται μπορεί να περάσουν από το πλαστικό στο περιεχόμενο! Την επόμενη φορά που αυτό που πίνετε θα έχει γεύση πλαστικού, θα ξέρετε τι είναι :).
Λέω να το ρίξω στα γυάλινα. Εξ άλλου πάντα τα ποτά μου φαίνονταν πιο νόστιμα στο γυαλί...
Α! Και κάτι τελευταίο: ποτέ μα ποτέ μην χρησιμοποιήσετε για δεύτερη φορά την πλαστική συσκευασία (αυτό το κλασικό του παίρνω το μπουκαλάκι με το νερό και το ξαναγεμίσω άλλες Χ φορές μέχρι να αλλάξει χρώμα!)
Στην υγειά μας!
Για μια ακόμη φορά, να ευχαριστήσω το φίλου μου Μιχάλη για τη σχετική αφύπνιση.
Μιας και το καλοκαίρι έχει μπει κανονικότατα, μιας και το φραπεδάκι και το φρέντο έχουν γίνει καθημερινή ανάγκη και αφού δεν μας βλέπω να φεύγουμε για νησάκια (εξωτικά και μη), ας δούμε τουλάχιστο τι μπορούμε να ακούσουμε σε αυτή την πόλη! Ευτυχώς και αυτή η χρονιά είναι αρκετά πλούσια μουσικά (λεφτά για εισητήρια να έχουμε και από ονόματα σε συναυλίες άλλο τίποτα!). Προσωπικά, θα σταθώ στις εξής επιλογές: 27/5 - 30/5: Jazz Festival, Γκαζι. Ό,τι και να πω, λίγο είναι... 17/6: Monica, Θέατρο Βράχων. Καταπληκτική φωνή, ωραίες μελωδίες, ιδανικό μέρος για μια τέτοια συναυλία 27/6 - 30/6: Rockwave Festival, Terravibe. Καλά φέτος δεν το λες και τόσο rock το wave αλλά δεν παύει να είναι ένας θεσμός που από τη σύστασή του και εξής μας έχει χαρίσει πολύ δυνατές στιγμές με πολύ αγαπημένα ονόματα. 06/07: Scorpions - Παπακωνσταντίνου, Γήπεδο Καραϊσκάκη. Ναι, ξέρω ότι μεγαλώσαμε. Ξέρω επίσης ότι και αυτοί μεγαλώσανε. Αλλά...μεγαλώσαμε μαζί τους και διαμορφώσαμε τα μουσικά μας γούστα εξ αιτίας τους. 21/7: Linkin Park, Terravibe. Την περιμένω πώς και πώς αυτή τη μέρα. Τους έχασα την προηγούμενη χρονιά, αλλά φέτος δεν θα κάνω τα ίδια λάθη. 22/7: Deep Purple, Terravibe. Μην βαράτε! Είναι συναισθηματικοί οι λόγοι! 27/7: Rockin Athens, Ελληνικό. Έτσι για να κλείσει καλά ο μήνας.
Τελικά, δεν είναι και τόσο άσχημο το καλοκαίρι στην πόλη :) Καλές ακροάσεις.
Είναι μία από αυτές τις μέρες που λες: "Όχι, δεν το ζω. Όπου να'ναι θα ξυπνήσω και θα γυρίσω στην προηγούμενη, ψιλο νορμάλ κάτασταση που ξέρω και έχω συνηθίσει". Αλλά όχι, δεν προλαβαίνεις να μείνεις σε αυτή τη σκέψη. Η πραγματικότητα σε τραβά από το μανίκι για να τρέξεις. Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε η δική σας μέρα, αλλά η δική μου...
Μα καλά, τίποτα να μην πάει καλά σήμερα; Από την καφετιέρα που αποφάσισε να απεργήσει (και άντε να ανοίξει το μάτι χωρίς καφέ), από το λεωφορείο που καθυστέρησε 30' περισσότερο από ό,τι συνήθως (φαντάζεστε βέβαια την αγαπησιάρικη κατάσταση που ήμαστε οι επιβάτες ε;) μέχρι τον τεράστιο πάκο χαρτιών που βρήκα στο γραφείο (αυτά παθαίνεις αν λείπεις μια μέρα, ας είναι και σε ραντεβού για τη δουλειά) και φυσικά τον πολυαγαπημένο μου αλλά ΠΑΜΠΑΛΑΙΟ υπολογιστή που χρειάστηκε 3! restart για να πάρει μπρος!
Κάπου εκεί λοιπόν, μεταξύ απορίας και υστερίας, αποφάσισα ότι δεν είναι η μαύρη μου η τύχη. Ούτε ο νόμος του Μέρφι. Είναι ο ανάδρομος Ερμής. Εξ άλλου το είπε και η Μπήλιου την Κυριακή :)
Πειράζει που θέλω να φύγω και να χωθώ στο κρεβάτι μου μέχρι να φύγει όλο αυτό από πάνω μου; Πείτε μου πειράζει;
Όλοι ξέρετε το barcode που υπάρχει στα προϊόντα που αγοράζουμε. Αυτό που πιθανώς δεν ξέρετε είναι ότι τα πρώτα 3 ψηφία του barcode φανερώνουν την χώρα προέλευσης του προϊόντος. Ο παρακάτω πίνακας έχει τις αντιστοιχίες χωρών - τριψήφιων κωδικών barcode
Ρίχτε μια ματιά σε γνωστά σας προϊόντα που αγοράζετε και θα εκπλαγείτε όταν δείτε από που προέρχονται, ενώ εσείς πιστεύετε ότι είναι ελληνικά.
Αλλάζοντας έτσι λίγο τις καταναλωτικές μας συνήθειες μπορούμε να πετύχουμε σημαντικές αλλαγές στους υπάρχοντες όρους εμπορίου και όχι μόνο. Η σημερινή δύναμη των κρατών βασίζεται στη δύναμη του εμπορίου και της οικονομίας.
Εσείς σε ποιας οικονομίας την ανάπτυξη συμβάλετε με τις αγορές σας;
(Διαδόστε το στους γνωστούς σας για να γίνουμε όλοι περισσότερο συνειδητοποιημένοι καταναλωτές) Λίστα BARCODES
00-13: USA & Canada 20-29: In-Store Functions 30-37: France 40-44: Germany 45: Japan (also 49) 46: Russian Federation 471: Taiwan 474: Estonia 475: Latvia 477: Lithuania 479: Sri Lanka 480: Philippines 482: Ukraine 484: Moldova 485: Armenia 486: Georgia 487: Kazakhstan 489: Hong Kong 49: Japan (JAN-13) 50: United Kingdom 520: Greece 528: Lebanon 529: Cyprus 539: Ireland 54: Belgium & Luxembourg 560: Portugal 569: Iceland 57: Denmark 590: Poland 594: Romania 599: Hungary 600 & 601: South Africa 609: Mauritius 611: Morocco 613: Algeria 619: Tunisia 622: Egypt 625: Jordan 626: Iran 64: Finland 690-692: China 70: Norway 729: Israel 73: Sweden 740: Guatemala 741: El Salvador 742: Honduras 743: Nicaragua 744: Costa Rica 746: Dominican Republic 750: Mexico 759: Venezuela 76: Switzerland 770: Colombia 773: Uruguay 775: Peru 777: Bolivia 779: Argentina 780: Chile 784: Paraguay 785: Peru 786: Ecuador 789: Brazil 80 - 83: Italy 84: Spain 850: Cuba 858: Slovakia 859: Czech Republic 860: Yugloslavia 869: Turkey 87: Netherlands 531: Macedonia 535: Malta 880: South Corea 885: Thailand 888: Singapore 890: India 893: Vietnam 899: Indonesia 90 & 91: Austria 93: Australia 94: New Zealand 955: Malaysia 977: International Standard Serial Number for Periodicals (ISSN) 978: International Standard Book Numbering (ISBN) 979: International Standard Music Number (ISMN) 980: Refund receipts 981 & 982: Common Currency Coupons 99: Coupons
Ευχαριστώ θερμά το φίλο μου Μιχάλη που με ενημέρωσε σχετικά
Έχετε σκεφτεί ποτέ τι είναι αυτό που σας κάνει ευτυχισμένους; Και εάν το έχετε βρει, πώς μπορείτε να ορίσετε την ευτυχία; Και γιατί αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους υπό κάποιες συνθήκες δεν μπορεί να λειτουργήσει το ίδιο υπό κάποιες άλλες; Ξεκίνησα πολύ διστακτικά το συγκεκριμένο θέμα, αλλά ένιωσα μεγάλη ανάγκη να μοιραστώ σκέψεις που με απασχολούν για το τι έχει τελικά ουσία στη ζωή. Αυτό που νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε, είναι ότι αυτό που ψάχνουμε είναι η ευτυχία. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάποιος που θέλει να ζει δυστυχισμένος και αν υπάρχει, τότε σίγουρα αντλεί την προσωπική του ευτυχία μέσα στη μελαγχολία του. Είναι σχεδόν νομοτελειακή η αναζήτηση της προσωπικής ευτυχίας από το ανθρώπινο είδος, γεγονός κάθε άλλο παρά κατακριτέο. Το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι. Πού μπορούμε να στηριχτούμε για να νιώθουμε γεμάτοι και πλήρεις; Κάποιοι θα απαντήσουν μέσα από τον πλούτο ή τα υλικά αγαθά που μπορεί η εργασία τους να τους προσφέρει. Σεβαστή αυτή η πρόταση, αλλά είναι τα αντικείμενα ικανά για να καλύψουν τις συναισθηματικές μας ανάγκες; Αρκούν όλα αυτά για να αντικαταστήσουν την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία; Έτσι, οδηγούμαστε σε μια άλλη πηγή ευτυχίας: τις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτές όμως είναι πολύ δύσκολες και απαιτούν θυσίες. Σπάνια έρχονται φυσικά και απαιτούν μεγάλο κόπο αμφίπλευρο. Θα μου πείτε, ότι και αν χρειάζεται το αποτέλεσμα σε δικαιώνει. Και ως προς αυτό, θα συμφωνήσω απόλυτα. Οι ανθρώπινες σχέσεις, η επαφή με τους άλλους, η ικανότητα του να μοιράζεσαι συναισθήματα, σκέψεις, προβληματισμούς, χαρές είναι τουλάχιστο υπέροχο. Μας δίνει δύναμη και γεμίζει τις στιγμές μας. Όλα αυτά ακούγονται καταπληκτικά αλλά θα έρθω να θέσω ένα όρο: να ξέρουμε πάντα με ποιους ανθρώπους θέλουμε να τα μοιραστούμε όλα αυτά... Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι οι άνθρωποι που "θεωρητικά" μας αγαπάνε και θέλουν το καλό μας δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εμπόδιο; Και μάλιστα εξαιρετικά επικίνδυνο εμπόδιο αφού έχουν δημιουργήσει όλους εκείνους τους μηχανισμούς που δεν μας επιτρέπουν να το περάσουμε ανώδυνα. Και για το λόγο αυτό προτιμάμε απλά να το κοιτάμε, βαλτώνοντας μέσα στην "εικονική" ευτυχία μας. Και πόσο επώδυνο είναι να έρθουμε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα ανακαλύπτοντας ότι τελικά η σχέση αυτή δεν στηριζόταν σε αμοιβαία και αμφίπλευρα συναισθήματα. Θυμίζει ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο. Όλα αυτά είναι μέσα στον κύκλο της ζωής μας. Και καμία φορά αυτές οι πτώσεις είναι απαραίτητες. Αυτό όμως που χρειαζόμαστε για να πατήσουμε πάλι στη γη και να αρχίσουμε να προχωράμε, να τρέχουμε είναι η πίστη στον εαυτό μας. Ίσως τελικά η ευτυχία να έρχεται έτσι. Μέσα από τη γνώση και κυρίως αποδοχή του εαυτού μας. Είναι χαζό και ανούσιο να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε για να ικανοποιήσουμε κάποιον άλλο, είτε πρόκειται για τους "φίλους", είτε πρόκειται για το "σύντροφο" είτε για τους "γονείς" μας. Εάν αγαπήσουμε τον εαυτό μας όπως του αξίζει, τότε όλες οι σχέσεις γίνονται πιο εύκολες. Δεν θα υπάρχει η ανάγκη της αυτοεπιβεβαίωσης μέσα από αυτές, οπότε και θα γίνουν πιο ουσιαστικές. Για αυτό λοιπόν, υποστηρίζω σθεναρά το "αγαπάτε αλλήλους" αφού πρώτα, όμως, αγαπήσετε τον εαυτό σας ;)
Σκεφτόμουν πολύ τι και πώς θα γράψω. Πώς θα ξεκινήσω. Τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθω και θέλω να εκφράσω; Έχει περάσει πολύς καιρός αλλά ακόμα δεν έχω και πολύ ξεκαθαρίσει τι πιστεύω. Θα προτιμήσω να μοιραστώ σκέψεις μου, μπας και τα βάλουμε κάτω και ξεθολώσει το τοπίο. Ας ξεκινήσουμε από τα δεδομένα: 1.Όταν δύει ο ήλιος στην Αθήνα, η ανδρεναλίνη μου ανεβαίνει. Είμαι συνέχεια σε επιφυλακή για το τι μπορεί να γίνει και αν θα με πάρει ξώφαλτσα. (Τελευταία έχω αρχίσει να φοβάμαι και πριν το ηλιοβασίλεμα.) 2. Είναι επίσης βέβαιο ότι η πραγματικότητά μας μόνο όμορφη δεν είναι. Η γενιά μας και οι επόμενες μόνο χειρότερα μπορούν να περιμένουν (άραγε έχει συμβεί αυτό ξανά. Έχουν υπάρξει στο παρελθόν εποχές που τα παιδιά ζουν χειρότερα και με λιγότερα δικαιώματα από τους γονείς τους αλλά καλύτερα και με περισσότερα δικαιώματα από τα δικά τους παιδιά;) Έχει περάσει κατά πολύ ο χρόνος που πρέπει να ξυπνήσουμε και να κοιτάξουμε τη ζωή κατάματα. Να αναθεωρήσουμε τα κατεστημένα που βρήκαμε και να τολμήσουμε να διαφέρουμε. Ωραία, μπήκαν τα θεμέλια. Προκύπτει, τώρα, το εύλογο ερώτημα του τι κάνεις από εδώ και πέρα. Να βολευτείς στον καναπέ σου είναι μια εύκολη λύση, αλλά να ξέρεις ότι δεν είναι λύση χωρίς θυσίες. Και όταν θα το συνειδητοποιήσεις θα έχεις τόσο πολύ βουλιάξει που δεν θα υπάρχει σανίδα σωτηρίας. Εναλλακτικά μπορείς να αντιδράσεις. Όμως, πώς θα αντιδράσεις όταν για χρόνια μαθαίνεις μόνο να υπακούς; Βλέπεις, δεν σε έμαθε κανείς να σκέφτεσαι, να κρίνεις και να προβληματίζεσαι πριν χωνέψεις την αλήθεια που σου ρίχνουν στο πιάτο. Για αυτό και αποφασίζεις να αντιδράσεις με τον τρόπο που νομίζεις ότι ξέρεις εσύ καλύτερα! Σίγουρα είναι πολύ εύκολο να σπας τζάμια, να καις, να προκαλείς το φόβο γιατί αποφάσισες να αντιδράσεις! Και γίνεται ακόμα ευκολότερο, όταν η επιβίωσή σου είναι εξασφαλισμένη από τη μαμά και τον μπαμπά. Τότε πέφτεις στην παγίδα της εκ του ασφαλούς επανάστασης και αν το καλοσκεφτείς δεν διαφέρεις και πολύ από τους χλιδάνεργους (καθόλου ευχάριστο αυτό, ε;). Όταν δεν ανησυχείς για το πώς θα καλύψεις τις βασικές σου ανάγκες, δεν έχεις και πολλά να ρισκάρεις και να χάσεις. Έτσι λοιπόν, φοράς τη μάσκα της "επανάστασης", μπορείς αβίαστα να σπείρεις τον πανικό σε κόσμο που δεν σου φταίει και τίποτα στην τελική, και να νιώσεις ήρωας! Όλα αυτά βέβαια συνοδεύονται από στίχους και μουσικές που την αλήθεια τους ούτε που έχεις ποτέ υποψιαστεί. Όταν ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις στην Αθήνα, κάπου εκεί το Δεκέμβρη, τα έβλεπα όλα αυτά με θετικό μάτι. Είχα χαρεί πολύ που επιτέλους η επόμενη γενιά αντέδρασε σε κάτι. Κατάφερε να ενωθεί και να φωνάξει για το αυτονόητο: δώστε μας την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Όσο για τα επεισόδια, μπορούσα να τα δικαιολογήσω στη λογική του ότι: "η αλλαγή δεν έρχεται χωρίς σύγκρουση", κάτι που ακόμα πιστεύω αρκεί να ξέρεις με τι και γιατί θα συγκρουστείς. Αυτό όμως που δεν μπορώ να δικαιολογήσω είναι η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Όχι, δεν είναι ιδιαίτερα επαναστατικό να δημιουργείς κλίμα φόβου στα πιο ζωντανά σημεία αυτής της πόλης. Δεν είναι μαγκιά να χτυπάς και να καταστρέφεις τους εύκολους, άνευ νοήματος "στόχους". Εάν θέλεις να χτυπήσεις το Κεφάλαιο και τους υπεύθυνους για το ζοφερό μέλλον που σου προδιαγράφεται, νομίζω ότι πρέπει να αλλάξεις προσανατολισμό. Υπάρχουν, μάλιστα, χώροι που είναι όλοι τους συγκεντρωμένοι, αλλά εσύ ούτε που τους αγγίζεις. Είναι θλιβερό να αντιδράς για να αντιδράσεις, χωρίς να ξέρεις τι θέλεις και γιατί το κάνεις. Μέχρι η "εκπαιδευτική μηχανή" να παράγει πολίτες με κριτική σκέψη, ικανούς να αντιδράσουν, τίποτα δεν προκειται να αλλάξει και τίποτα δεν θα σταματήσει τον κύκλο της σαπίλας μας. Κρίμα.
Αυτή η τράπεζα είναι διαφορετική από τις άλλες. Δεν διαθέτει μαρμάρινα πατώματα και επιβλητικούς κίονες, δεν διαθέτει καν γκισέ. Και κανένας δεν πρόκειται να φωνάξει ποτέ μπροστά στις πόρτες της «Φάτε τους τραπεζίτες!». Δεν προκαλεί οργή με τις αμφιλεγόμενες τακτικές της, προσφέρει μόνο ευτυχία. Έτσι ονομάζεται άλλωστε, Τράπεζα της Ευτυχίας. Έτσι ξεκινά το άρθρο από Τα Νέα σχετικά με μια εξαιρετική κίνηση που αναπτύχθηκε στην Εσθονία πρόσφατα, και που ίσως αποτελέσει τη διέξοδο στα αδιέξοδα που έχει προκαλέσει η οικονομική κρίση. Πιο συγκεκριμένα, η ιδέα της Τράπεζας της Ευτυχίας είναι η ανταλλαγή όχι χρημάτων αλλά υπηρεσιών. Έτσι λοιπόν, το "χαρτονόμισμα" είναι ένα αποδεικτικό του ακριβούς χρόνου και του είδους της υπηρεσίας που ο "συναλλασσόμενος" προσέφερε. Ως αμοιβή ο συναλλασσόμενος θα λάβει μια χρήσιμη για αυτόν υπηρεσία την οποία θα προσφέρει κάποιος άλλος "πελάτης" της τράπεζας. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια διαδικτυακή πύλη όπου οι εγγεγραμμένοι φτιάχνουν κατάλογο με τις υπηρεσίες που μπορούν να προσφέρουν και αυτές που θέλουν να λάβουν. Μια πραγματικά αξιέπαινη ιδέα που προσιδιάζει στην εμπράγματη οικονομία και που επαναπροσδιορίζει την (πραγματική) σημασία του χρήματος: δεν είναι μέσο εξουσίας ή αίγλης αλλά μέσο για να αποκτούμε τις υπηρεσίες και τα αγαθά που έχουμε ανάγκη. Άντε να δούμε τέτοιες πρωτοβουλίες και εδώ :)
Τέλη Μαρτίου βγήκε στην αγορά, αρχές Απριλίου έφτασε στα χέρια μου, ή καλύτερα στα αφτιά μου. Αναφέρομαι στο καινούριο αλμπουμ των Archive: Controlling Crowds. Ο ήχος είναι αρκετά διαφορετικός από ό,τι έχουμε συνηθίσει, αλλά η όλη δουλειά είναι εξίσου αξιόλογη. Άλμπουμ πλήρες, με ήχους που παίζουν από το ένα ύφος στο άλλο με έντονα ατμοσφαιρικά στοιχεία ενώ τα τραγούδια έχουν "δέσει" μεταξύ τους αρμονικά. Και ένα τελευταίο σημείο που είχε αρκετό καιρό να μου συμβεί: όσο περισσότερο ακούς το δίσκο, τόσο περισσότερο σου αρέσει.
Μου ήρθε πριν από λίγες μέρες με mail και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον:
"Είμαστε η μοναδική χώρα στo
πολιτισμένο ημισφαίριο, όπου γλείφουμε με εξευτελιστική δουλοπρέπεια τον ταξιτζή για να κάνει το αυτονόητο.
Το αυτονόητο είναι να σταματήσεις το άδειο Ταξί να ανοίξεις την πόρτα, να καθίσεις αναπαυτικά στο κάθισμα και να πεις στον ταξιτζή: Παγκράτι π.χ.και ο ταξιτζής να σου πει μάλιστα και να ξεκινήσει...................
Δυστυχώς όλοι σας ξέρετε ότι δεν γίνεται έτσι....... Αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις ....έτσι
Ο ταξιτζής έρχεται άδειος.........
Ελαττώνει ταχύτητα με ανοιγμένο παράθυρο.....
Εσείς σκύβετε με εμφανές δουλοπρεπές ύφος και μια χρειά παράκλησης ψελλίζοντας διστακτικά : Παγκράτι........
Ο ταξιτζής γκαζώνει και σεις στην χειρότερη περίπτωση του ρίχνεται μία μούντζα καθώς απομακρύνεται ψάχνοντας για τον επόμενο πελάτη,που θα έχει την τύχη να έχει προορισμό σύμφωνα με τις προτιμήσεις του Ταξιτζή........Υπάρχει Βέβαια και πιο αποτελεσματικός τρόπος.............
Σταματήσατε ένα ταξί στον δρόμο και ο οδηγός του αρνήθηκε να σας επιβιβάσει όταν άκουσε τον προορισμό σας;
Κρατήστε τον αριθμό κυκλοφορίας του, καλέστε στον τετραψήφιο αριθμό 1019 και προχωρήστε στην καταγγελία σας, επωνύμως, κατά προτίμηση.
Χθες, ο υπουργός Μεταφορών -Επικοινωνιών κ. Κ. Χατζηδάκης εγκαινίασε την υπηρεσία «Τηλεφωνικό Κέντρο Παραπόνων για Ταξί» η οποία λειτουργεί πιλοτικά από σήμερα και για τρεις μήνες. Στη συνέχεια θα επεκταθεί η θεματολογία και οι προσφερόμενες μέσω της γραμμής, υπηρεσίες.
Τους τρεις μήνες της πιλοτικής λειτουργίας του το κέντρο θα εξυπηρετεί το κοινό από 8.00 π.μ -10.00 μ.μ. τις εργάσιμες ημέρες και από 8.30 π.μ - 8.00 μ.μ. κάθε Σάββατο, ενώ η χρέωση αντιστοιχεί σεαπλή τηλεφωνική κλήση.
Το 1019 θα είναι στη διάθεση των κατοίκων Αθηνών, Πειραιώς, Δυτ.και Αν. Αττικής, Θεσσαλονίκης, Αχαΐας, Ηρακλείου και Ρόδου, ενώ σχεδιάζεται η επέκτασή της υπηρεσίας σταδιακά σε όλη την Ελλάδα.
Η λειτουργία της γραμμής περιλαμβάνει:
- Ενημέρωση για πιάτσες,τιμολόγια, ειδικές χρεώσεις, αλλά και τις υποχρεώσεις των αυτοκινητιστών.
- Καταγγελίες σχετικά με προβλήματα λειτουργίας ή
παράνομες χρεώσεις. Η επιβολή κυρώσεων αφορά μόνο στις επώνυμες καταγγελίες και μετά τη διασταύρωση των στοιχείων του καταγγέλλοντος.
Οι καταγγελίες θα αποστέλλονται ηλεκτρονικά δύο φορές τη μέρα στις υπηρεσίες των Νομαρχιών..
- Για ζητήματα όπως ληστείες και κλοπές οι αρμόδιες υπηρεσίες του
υπουργείου και των Νομαρχιών θα ενημερώνονται άμεσα.
Οι πολίτες θα ενημερώνονται τηλεφωνικά για την έκβαση των καταγγελιών τους.
Το κόστος του πιλοτικού προγράμματος ανέρχεται σε 44.000 ευρώ, ενώ πληροφορίες θα παρέχονται και στα αγγλικά.
Παράλληλα, ο κ. Χατζηδάκης ανακοίνωσε την εγκατάσταση συστήματος τηλεματικής στα ταξί. Η συγκεκριμένη υπηρεσία θα παρέχει τη δυνατότητα, προς το τέλος του 2009, κλήσης ταξί και ειδοποίηση του επιβάτη μέσω sms ή e-mail, πληρωμή μέσω πιστωτικών καρτών, εντοπισμό θέσης του οχήματος μέσω ηλεκτρονικών χαρτών, εύρεση απολεσθέντων."
Όπως κάθε πρωί, έτσι και σήμερα, ξεκίνησα τη μέρα μου μουσικά. Είναι ο μόνος τρόπος για να ξεκινήσει ανώδυνα η δύσκολη, κουραστική καθημερινότητα. Ακούγοντας, λοιπόν, δυνατές μελωδίες που συνοδεύονταν από ακόμα πιο δυνατούς στίχους, συνειδητοποίησα τη σημασία της μουσικής στη ζωή. Είναι αυτή που σου αλλάζει τη διάθεση και σου ξυπνάει τα συναισθήματα. Είναι αυτή που σου στέκεται όταν δεν είναι δίπλα κανένας άλλος. Είναι αυτή που σου δίνει ό,τι χρειάζεσαι για να αρχίσεις να ονειρεύεσαι ξανά. Τελικά, αυτό το μισάωρο ή λίγο παραπάνω (εξαρτάται πάντα από την αργοπορία του λεωφορείου και την κίνηση στους δρόμους) είναι μια πολύτιμη στιγμή της μέρας, απόλυτα δική μου, η μικρή καθημερινή φυγή μου από τα συνηθισμένα. "Ξεκίνα τη μέρα σου με μουσικη" δεν μπορεί παρά να είναι μια ειλικρινής και ουσιαστική ευχή. Εύκολα πραγματοποιείται, εξαιρετικά αποτελέσματα έχει. Το καλύτερο αγχολυτικό: Ξεκινήστε (ακόμα καλύτερα, και κλείστε) τη μέρα σας με μουσική...
Με αφορμή ένα βιβλίο που ξεκίνησα από χτες να διαβάζω, έχουν ξεπηδήσει πολλές, καλά κρυμμένες σκέψεις και ανησυχίες. Ιδέες και επιθυμίες στο πίσω μέρος του μυαλού, προσεκτικά και συνειδητά φυλαγμένες από την καθημερινή ζωή, έτσι ώστε η ρουτίνα να περνά πιο εύκολα. Όλες όμως έχουν ένα κοινό σημείο: χρειάζονται θάρρος για να λάβουν σάρκα και οστά. Δυστυχώς (ή ίσως ευτυχώς) ένα κείμενο λιτά γραμμένο, που δεν μιλά για κάτι απίθανο ή μυθιστορηματικό είναι ικανό να σε βάλει ξανά σε αμφιβολία και αμφισβήτηση. Σε ανακεφαλαίωση των επιλογών σου και σε σκληρή κριτική για αυτές. Το πιο δύσκολο, όμως, είναι όταν έχει περάσει χρόνος και καλείσαι να ξαναδείς τα πράγματα κατάματα και όχι πλάγια (όπως μέχρι τώρα συνήθιζες). Και τότε η αυτοκριτική είναι ανελέητη. Είναι κρίμα να δειλιάζουμε. Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος και μόνο σε μετριότητα μπορεί να σε οδηγήσει. Αλλά ποιος φταίει για αυτό; Είναι δική μας στάση ζωής ή σε μια τυποποιημένη κοινωνία δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια φυγής και διαφοροποίησης; Μήπως είναι εύκολο να έχουμε όνειρα που ξέρουμε ότι δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν γιατί είναι βολικό να γυρνάμε σε αυτά και να τα κλαίμε; Ξέρεις, είναι τότε που μπορούμε ανενόχλητοι να ρίχνουμε την ευθύνη σε όλους τους άλλους εκτός από τους πραγματικούς αίτιους: τους εαυτούς μας. Αλήθεια, δεν μπορείς εύκολα να κυνηγήσεις τις επιθυμίες σου. Δεν μας έχουν μάθει να τολμούμε γιατί αυτό μας καθιστά επικίνδυνους. Οι συνθήκες δεν ευνοούν τους "κυνηγούς". Αλλά και πότε τους ευνοούσαν; Σε ποια εποχή ο άνθρωπος είχε δικαιωματικά το θάρρος της επιλογής; Οι οραματιστές ήταν για την εποχή τους απλά γραφικοί. Κι όμως, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η ιστορία του είδους μας έχει να δείξει ανθρώπους που κατάφεραν να υπερβούν τα στερεότυπα. Ακόμα και αν αυτό σήμαινε τη μοναξιά της δικής τους περιθωριοποίησης. Άραγε, βρήκαν αυτοί την πραγματικη ευτυχία; Αυτή που σε καλύπτει απόλυτα και δεν έχεις πια ανάγκη κανένα και τίποτα να γεμίσει τα κενά σου. Αυτή την ευτυχία που δεν σε αφήνει να μελαγχολήσεις για όσα δεν έκανες ή όσα άφησες. Δεν μπορεί να ξέρει κανείς εάν οι κυνηγοί της ζωής είναι αληθινά ευτυχισμένοι (ίσως ούτε και οι ίδιοι). Αυτό όμως που όλοι ξέρουμε, ακόμα και αν αρνούμαστε να το φωνάξουμε, είναι ότι η "βολική" αντιμετώπιση και θεώρηση των πραγμάτων δεν μπορεί να οδηγήσει και πολύ μακριά. Όσο εύκολο κι αν είναι να ονειρευόμαστε τη ζωή που δεν έχουμε (ή να γράφουμε για αυτή) τόσο δύσκολο είναι να πάρουμε την απόφαση να τη διεκδικήσουμε. Χρειάζεται μεγάλη μάχη με τον εαυτό μας και πολύ βαθιά κατανόησή του. Και αυτό είναι υπόθεση απόλυτα προσωπική.
Χτες ξεκίνησα με μεγάλη όρεξη να παρακολουθήσω τη συνέντευξη του προέδρου της Λέσχης Φίλων Κόμικς στη ΝΕΤ. Η απογοήτευσή μου, όμως, είναι απερίγραπτη. Τα σημάδια ήταν συγκεκριμένα από την αρχή. Το όλο θέμα, κατά τη δημοσιογράφο της ΝΕΤ πάντα, ήταν αποκλειστικά και μόνο το πόσα χρήματα μπορεί να αξίζει ένα παλιό τεύχος. Όσο και να προσπαθούσε ο πρόεδρος της Λέσχης Φίλων Κόμικς να τονίσει τις άλλες, ρομαντικές και αληθινές διαστάσεις και συγκινήσεις που μπορεί να νιώθει κανείς όταν κρατά στα χέρια του ένα έργο που απέκτησε μετά από πολύ κόπο και μεγάλη αναζήτηση, για τη δημοσιογράφο όλα έπρεπε να μετρούνται σε €. Και το βασικότερο, έπρεπε η όλη συζήτηση να καθοδηγηθεί κατά τις προτιμήσεις της δημοσιογράφου. Ο καλεσμένος δηλαδή να μην έχει άλλη, δική του άποψη. Ούτε και να μπορεί να αρθρώσει μια κουβέντα παραπάνω μπας και αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα και με μια μη χρηματική ματιά. Γιατί αγαπητή παρουσιάστρια, δεν ξέρω εάν σας ενημέρωσαν, αλλά δεν είναι τα πάντα χρήμα. Υπάρχουν άλλοι παράγοντες που κάνουν τη ζωή μας πιο όμορφη και αληθινή. Ευτυχώς που τα παιδιά στη Λέσχη το ξέρουν αυτό πολύ καλά. Όπως ξέρουν πολύ καλά ότι τα συναισθήματα όταν κρατούν στα χέρια τους τα αγαπημένα τους τεύχη δεν αποτιμάται χρηματικώς. Και ένα τελευταίο σχόλιο: προσέξατε τη γεμάτη κόμικς βιβλιοθήκη πίσω από τον πρόεδρο της Λέσχης; Αληθινός παράδεισος!
Πριν από δύο χρόνια περίπου (ενδεχομένως και περισσότερο) έγινε το φρικτό λάθος να μπει σύνδεση internet από πακέτο της Forthnet στο σπίτι. Και αυτό λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στον ΟΤΕ (κάτι που αποδείκτηκε ανεδαφικό και αδικαιολόγητο και πρέπει να συγχαρώ τόσο τον οργανισμό ως οργάνωση όσο και το προσωπικό που είναι πραγματικά ευγενικό, εξυπηρετικό και γρήγορο). Στο θέμα μας όμως: από το πακέτο του εξαμήνου που είχε ορισθεί στο συμβόλαιο με τη Forthnet μαντέψτε πόσο διάστημα υπήρχε σύνδεση. Μόλις 1 μήνας (και αυτό πολύ είναι, στην ουσία λιγότερο). Γιατί εκτός από την καθυστέρηση στην έναρξη της σύνδεσης ξεκίνησαν και εργασίες αναβάθμισης του δικτύου στην περιοχή που (ατυχώς) είναι το σπίτι! Και ο μόνος τρόπος για να ενημερωθείς για αυτές τις εργασίες είναι μέσω του site της Forthnet με το internet που δεν έχεις. Η προφανέστερη αντίδραση του ταλαιπωρημένου καταναλωτή είναι η αλλαγή εταιρείας, κάτι που έγινε και φυσικά κοινοποιήθηκε στη Forthnet. Παρόλα αυτά, πριν από 3 μήνες περίπου έρχεται εξώδικη ειδοποίηση από ένα δικηγορικό γραφείο - εισπρακτική εταιρεία ότι χρωστάμε € 55 περίπου (είχαν συνυπολογιστεί και τόκοι υπερημερίας!). Μετά από το πρώτο και το δεύτερο εγκεφαλικό, γιατί δεν είναι ό,τι συχνότερο και ό,τι καλύτερο να σου έρχεται εξώδικο στο σπίτι, δραστηριοποιηθήκαμε άμεσα καταγγέλοντας τα γεγονότα σε INKA και ΕΕΤΤ. Με εξέπληξε η αμεσότητα και δυναμικότητα που κινήθηκαν και οι δύο φορείς εφόσον έφτασε η Forthnet να μας στέλνει λογαριασμό με πιστωτικό υπόλοιπο το ποσό που μέχρι πριν θεωρούσε ότι της χρωστάμε. "Επιτέλους, τέλειωσε όλο αυτό", θεώρησα. Αμ δε, ξανάρθε το ίδιο εξώδικο λίγες μέρες μετά τον πιστωτικό λογαριασμό!!! Και τώρα ποιον πρωτοβρίζεις; Τη Forthnet ή την εισπρακτική; Σαφώς και τους δύο. Τους μεν για την προχειρότητα και την ανευθυνότητά τους και τους δε για τη χυδαιότητά τους να νομίζουν ότι μπορούν να σε εξευτελίζουν. Απορώ πώς αυτοί οι κύριοι δεν έχουν ακόμα κλείσει, ως μια προστασία στο κοινωνικό σύνολο.
Έμαθα πρόσφατα για τη δημιουργία της "Λέσχης Φίλων Κόμικς" και πρέπει να ομολογήσω ότι ενθουσιάστηκα. Πρόκειται για μια εξαιρετικά δημιουργική κίνηση ανθρώπων "τρελαμένων" με την ένατη τέχνη που δεν αποσκοπεί σε τίποτα περισσότερο από τη διάδοση και καλύτερη επικοινωνία των δημιουργών κόμικς με το ελληνικό κοινό. Το τίποτα περισσότερο το τονίζω καθώς δεν υπάρχει καμία προσπάθεια άντλησης κέρδους (χρηματικού εννοώ) από αυτή την κίνηση. Το μόνο κέρδος των παιδιών είναι η ικανοποίηση από την εξάπλωση του "μικροβίου" τους που εκτός από ενδιαφέρον είναι και σωτήριο για όλους μας! Η εικόνα που έλαβα από τα μέλη και η μέχρι τώρα δραστηριοποίησή τους στο χώρο είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το πόσο ισχυρά μπορεί να ενώσει η αγάπη για την τέχνη των κόμικς ανθρώπους πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν καμία επικοινωνία και επαφή. Και βλέποντας ένα τέτοιο κλίμα, νομίζω ότι είναι απίθανο να μην κολλήσει ακόμα και ο παντελώς αμύητος (όπως εγώ καλή ώρα) Και να σκεφτείτε ότι όλα έγιναν μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια μέσα από το φόρουμ σχετικό με το χώρο. Το μόνο που αξίζει να πούμε είναι ένα μεγάλο "ΜΠΡΑΒΟ", ότι μας λείπουν τέτοιες κινήσεις και μακάρι να ακολουθήσουν και άλλες παρόμοιες. Σε μια εποχή που οι "αρμόδιοι" έχουν ξεχάσει την αξία και τη σημασία της τέχνης, τέτοιες προσπαθειες και πρωτουβουλίες είναι το λιγότερο απαραίτητες!
Παρακολουθώντας δελτίο ειδήσεων όπου στα παράθυρα οι "ειδικοί και φωτεινοί" παντογνώστες δημοσιογράφοι μας προσπαθούσαν να μας αποδείξουν τι προκάλεσε την οικονομική κρίση και τι πρέπει να γίνει για να γλυτώσουμε από αυτή, μου σκάει η αφοπλιστική ερώτηση: μα καλά, είναι δυνατό μέσα σε μια μέρα να γκρεμίστηκαν και να φαλήρισαν οικονομικοί κολοσσοί; (σημειώνω ότι το ερώτημα τέθηκε από μορφωμένο και με αρκετά ανεπτυγμένη την κριτική σκέψη άνθρωπο) Μένω άφωνη στο ερώτημα. Δηλαδή το τι γίνεται δεκαετίες ολόκληρες δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει; Το ότι δρομολογήθηκε με μαθηματική ακρίβεια η κατάρρευση του συστήματος μέσα από τις πολιτικές και τις αποφάσεις των ισχυρών και μη (γιατί και οι μη ισχυροί έχουν μερίδιο ευθύνης) θέλει πολλή σκέψη για να το καταλάβει κανείς; Η κρίση, πραγματική ή μη, έπρεπε να γίνει και μόνο σε καλό μπορεί να μας βγει, και εξηγούμαι: (α) έχουμε φτάσει τέτοιο πάτο που πολύ παρακάτω δεν πάει. Άρα αφού επιβιώνουμε τώρα τίποτα δεν μπορεί να μας τρομάζει (β) αφού δεν θα μπορούμε να καταναλώνουμε τόσο πολύ θα στραφούμε σε πιο ουσιαστικούς τρόπους επικοινωνίας και συνύπαρξης με τον εαυτό μας και τους άλλους. Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία μπροστά μας να ξαναφτιάξουμε τις δομές της ζωής μας που καλό είναι να την εκμεταλλευτούμε απορρίπτοντας τη χλιδάτη, πολυτελή αλλά κατά βάση ψεύτικη ζωή που μας πλασάρουν και μας επιβάλουν για να είμαστε "σωστοί", αποδεκτοί κλπ κλπ. (γ) θα γίνει ένα καλό ξεκαθάρισμα στην αγορά. Θα εξισορροπηθούν οι ανάγκες σε εργασία και θα προκύψουν νέα επαγγέλματα που μέχρι τώρα σνομπάρουμε ως κοινωνικό σύνολο. (αυτό ιδεατά θα συνοδευτεί από την αλλαγή της νοοτροπίας της ελληνικής οικογένειας ότι τα παιδιά πρέπει να γίνουν γιατροί, δικηγόροι, κομπιουτεράδες- τελευταία μόδα αυτό- και γενικά ότι υπάρχει ήδη σε αφθονία από ειδικότητα ανεξάρτητα από τις επιθυμίες και τις δυνατότητες των παιδιών) (δ) η αγορά θα γίνει πιο ανταγωνιστική και πολύ άμεσα η αγοραστική αξία των ταπεινών μισθών μας θα ανέβει (κάπως πρέπει να πουλήσουν και οι επιχειρήσεις) (ε) όσο και αν φαίνεται απίστευτο, αργά ή γρήγορα οι πόλοι λήψης αποφάσεων θα συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα τόνωσης της ζήτησης. Εάν δεν υπάρχει χρήμα για να κινείται η αγορά, δεν μπορεί να βγει ο κόσμος από την κρίση. Και αυτό είναι μάθημα που θα έπρεπε να έχουμε λάβει από παλαιότερες κρίσεις με πιο δύσκολες και σοβαρές προεκτάσεις. (η τελευταία υπερ - αισιόδοξη άποψη μπορεί να ληφθεί και ως ευχή για το τι μέλλει γενέσθαι) Αν το σκεφτούμε και το αναλύσουμε, η λίστα με τα θετικά που μπορεί να μας φέρει η οικονομική κρίση γεμίζει αρκετά. Όλα είναι θέμα συμπεριφοράς και ψυχολογίας που ειδικά στα οικονομικά παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο.
Μετά από σκέψη και εσωτερικό προβληματισμό πολλών ημερών (ή καλύτερα πολλών μηνών) παίρνεις όλο αισιοδοξία τη μεγάλη απόφαση: βρες τρόπους να δουλεύεις από το σπίτι και να ρυθμίζεις εσύ το χρόνο σου. Φανταστική ιδέα με μικρές πιθανότητες επιτυχίας είναι η αλήθεια. (άντε τώρα να το πιστέψω αυτό με τη φόρα που είχα πάρει...) Έτσι λοιπόν, κάθομαι στον υπολογιστή μου και googlαρω: δουλειά από το σπίτι. Μετά από ένα καλό ξεσκαρτάρισμα των αποτελεσμάτων και αφού έχω καταφέρει να μην κλικάρω σε διαφημίσεις που υπόσχονταν τρελά λεφτά με λίγες ώρες δουλειάς από το χώρο σου, βρίσκω μια σειρά αγγελιών σε γνωστή μηχανή αναζήτησης θέσεων εργασίας. Η αγγελία αρκετά πιασάρικη: ζητούνται επιστημονικοί συνεργάτες για εργασία από το σπίτι. Εδώ είμαστε, λέω και στέλνω περιχαρής το βιογραφικό μου σημείωμα. Μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες μου σκάει και το τηλεφώνημα από τον υποψήφιο συνεργάτη και μέντορά μου στην επιχείρηση. Μάλιστα, μου κλείνουν και on line ραντεβού (που πρέπει να κατοχυρώσω την παρακολούθησή του ώρες πριν) για μια παρουσίαση της εταιρείας. Εκεί λοιπόν είναι που αναρωτιέσαι πόσες ξανθιές τρίχες έχεις αποκτήσει για να μην κλείσεις το τηλέφωνο και να είσαι και συνεπής στο on line ραντεβού σου!!! (το τσέκαρα προς το παρόν καμία). Παίρνω θέση στον υπολογιστή την κατάλληλη ώρα και ξεκινά η καταπληκτική παρουσίαση μιας ώρας με την οποία μπορείς να ρίξεις το IQ σου σαν να είχες παρακολουθήσει για ένα μήνα όλα τα πρωινάδικα και μεσημεράδικα. Εν ολίγοις, ήταν το κλασικό σύστημα πυραμίδας με το οποίο πρέπει να δώσεις τρελά ποσά (ως εργαζόμενος) για να βγάλεις λιγότερα από όσα έδωσες και να γίνεις εκνευριστικός σε όλους σου τους φίλους μιας και δεν έχεις πού αλλού να απευθυνθείς για να πουλήσεις! Εννοείται ότι έφαγα τρελό δούλεμα (κυρίως από τον εαυτό μου) και προς το παρόν είπα να κάτσω στα αβγά μου και στη δουλειά που ήδη κάνω. Ελπίζω να καταλάβουν σύντομα οι εργοδότες ότι οι υπάλληλοί τους είναι πιο παραγωγικοί όταν εργάζονται στο σπίτι τους και μπορούν να αφιερώσουν πιο "καλές" ώρες στη δουλειά τους. Εάν πάντως έχει να προτείνει κανείς κάτι ενδιαφέρον και αληθινό για δουλειά από το σπίτι, ας ρίξει μια φωνή!
