Τελικά τι μας λείπει;

Με αφορμή ένα βιβλίο που ξεκίνησα από χτες να διαβάζω, έχουν ξεπηδήσει πολλές, καλά κρυμμένες σκέψεις και ανησυχίες. Ιδέες και επιθυμίες στο πίσω μέρος του μυαλού, προσεκτικά και συνειδητά φυλαγμένες από την καθημερινή ζωή, έτσι ώστε η ρουτίνα να περνά πιο εύκολα.
Όλες όμως έχουν ένα κοινό σημείο: χρειάζονται θάρρος για να λάβουν σάρκα και οστά.
Δυστυχώς (ή ίσως ευτυχώς) ένα κείμενο λιτά γραμμένο, που δεν μιλά για κάτι απίθανο ή μυθιστορηματικό είναι ικανό να σε βάλει ξανά σε αμφιβολία και αμφισβήτηση. Σε ανακεφαλαίωση των επιλογών σου και σε σκληρή κριτική για αυτές.
Το πιο δύσκολο, όμως, είναι όταν έχει περάσει χρόνος και καλείσαι να ξαναδείς τα πράγματα κατάματα και όχι πλάγια (όπως μέχρι τώρα συνήθιζες). Και τότε η αυτοκριτική είναι ανελέητη.
Είναι κρίμα να δειλιάζουμε. Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος και μόνο σε μετριότητα μπορεί να σε οδηγήσει.
Αλλά ποιος φταίει για αυτό; Είναι δική μας στάση ζωής ή σε μια τυποποιημένη κοινωνία δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια φυγής και διαφοροποίησης;
Μήπως είναι εύκολο να έχουμε όνειρα που ξέρουμε ότι δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν γιατί είναι βολικό να γυρνάμε σε αυτά και να τα κλαίμε; Ξέρεις, είναι τότε που μπορούμε ανενόχλητοι να ρίχνουμε την ευθύνη σε όλους τους άλλους εκτός από τους πραγματικούς αίτιους: τους εαυτούς μας.
Αλήθεια, δεν μπορείς εύκολα να κυνηγήσεις τις επιθυμίες σου. Δεν μας έχουν μάθει να τολμούμε γιατί αυτό μας καθιστά επικίνδυνους. Οι συνθήκες δεν ευνοούν τους "κυνηγούς". Αλλά και πότε τους ευνοούσαν; Σε ποια εποχή ο άνθρωπος είχε δικαιωματικά το θάρρος της επιλογής; Οι οραματιστές ήταν για την εποχή τους απλά γραφικοί.
Κι όμως, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η ιστορία του είδους μας έχει να δείξει ανθρώπους που κατάφεραν να υπερβούν τα στερεότυπα. Ακόμα και αν αυτό σήμαινε τη μοναξιά της δικής τους περιθωριοποίησης. Άραγε, βρήκαν αυτοί την πραγματικη ευτυχία; Αυτή που σε καλύπτει απόλυτα και δεν έχεις πια ανάγκη κανένα και τίποτα να γεμίσει τα κενά σου. Αυτή την ευτυχία που δεν σε αφήνει να μελαγχολήσεις για όσα δεν έκανες ή όσα άφησες.
Δεν μπορεί να ξέρει κανείς εάν οι κυνηγοί της ζωής είναι αληθινά ευτυχισμένοι (ίσως ούτε και οι ίδιοι). Αυτό όμως που όλοι ξέρουμε, ακόμα και αν αρνούμαστε να το φωνάξουμε, είναι ότι η "βολική" αντιμετώπιση και θεώρηση των πραγμάτων δεν μπορεί να οδηγήσει και πολύ μακριά.
Όσο εύκολο κι αν είναι να ονειρευόμαστε τη ζωή που δεν έχουμε (ή να γράφουμε για αυτή) τόσο δύσκολο είναι να πάρουμε την απόφαση να τη διεκδικήσουμε. Χρειάζεται μεγάλη μάχη με τον εαυτό μας και πολύ βαθιά κατανόησή του.
Και αυτό είναι υπόθεση απόλυτα προσωπική.

Δεν είναι τα πάντα χρήμα

Χτες ξεκίνησα με μεγάλη όρεξη να παρακολουθήσω τη συνέντευξη του προέδρου της Λέσχης Φίλων Κόμικς στη ΝΕΤ.
Η απογοήτευσή μου, όμως, είναι απερίγραπτη.
Τα σημάδια ήταν συγκεκριμένα από την αρχή. Το όλο θέμα, κατά τη δημοσιογράφο της ΝΕΤ πάντα, ήταν αποκλειστικά και μόνο το πόσα χρήματα μπορεί να αξίζει ένα παλιό τεύχος.
Όσο και να προσπαθούσε ο πρόεδρος της Λέσχης Φίλων Κόμικς να τονίσει τις άλλες, ρομαντικές και αληθινές διαστάσεις και συγκινήσεις που μπορεί να νιώθει κανείς όταν κρατά στα χέρια του ένα έργο που απέκτησε μετά από πολύ κόπο και μεγάλη αναζήτηση, για τη δημοσιογράφο όλα έπρεπε να μετρούνται σε €.
Και το βασικότερο, έπρεπε η όλη συζήτηση να καθοδηγηθεί κατά τις προτιμήσεις της δημοσιογράφου. Ο καλεσμένος δηλαδή να μην έχει άλλη, δική του άποψη. Ούτε και να μπορεί να αρθρώσει μια κουβέντα παραπάνω μπας και αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα και με μια μη χρηματική ματιά.
Γιατί αγαπητή παρουσιάστρια, δεν ξέρω εάν σας ενημέρωσαν, αλλά δεν είναι τα πάντα χρήμα.
Υπάρχουν άλλοι παράγοντες που κάνουν τη ζωή μας πιο όμορφη και αληθινή.
Ευτυχώς που τα παιδιά στη Λέσχη το ξέρουν αυτό πολύ καλά. Όπως ξέρουν πολύ καλά ότι τα συναισθήματα όταν κρατούν στα χέρια τους τα αγαπημένα τους τεύχη δεν αποτιμάται χρηματικώς.
Και ένα τελευταίο σχόλιο: προσέξατε τη γεμάτη κόμικς βιβλιοθήκη πίσω από τον πρόεδρο της Λέσχης; Αληθινός παράδεισος!

Πόσο πολύ άχρηστη είναι η Forthnet? Όσο δεν πάει....

Πριν από δύο χρόνια περίπου (ενδεχομένως και περισσότερο) έγινε το φρικτό λάθος να μπει σύνδεση internet από πακέτο της Forthnet στο σπίτι. Και αυτό λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στον ΟΤΕ (κάτι που αποδείκτηκε ανεδαφικό και αδικαιολόγητο και πρέπει να συγχαρώ τόσο τον οργανισμό ως οργάνωση όσο και το προσωπικό που είναι πραγματικά ευγενικό, εξυπηρετικό και γρήγορο).
Στο θέμα μας όμως: από το πακέτο του εξαμήνου που είχε ορισθεί στο συμβόλαιο με τη Forthnet μαντέψτε πόσο διάστημα υπήρχε σύνδεση. Μόλις 1 μήνας (και αυτό πολύ είναι, στην ουσία λιγότερο). Γιατί εκτός από την καθυστέρηση στην έναρξη της σύνδεσης ξεκίνησαν και εργασίες αναβάθμισης του δικτύου στην περιοχή που (ατυχώς) είναι το σπίτι! Και ο μόνος τρόπος για να ενημερωθείς για αυτές τις εργασίες είναι μέσω του site της Forthnet με το internet που δεν έχεις.
Η προφανέστερη αντίδραση του ταλαιπωρημένου καταναλωτή είναι η αλλαγή εταιρείας, κάτι που έγινε και φυσικά κοινοποιήθηκε στη Forthnet. Παρόλα αυτά, πριν από 3 μήνες περίπου έρχεται εξώδικη ειδοποίηση από ένα δικηγορικό γραφείο - εισπρακτική εταιρεία ότι χρωστάμε € 55 περίπου (είχαν συνυπολογιστεί και τόκοι υπερημερίας!).
Μετά από το πρώτο και το δεύτερο εγκεφαλικό, γιατί δεν είναι ό,τι συχνότερο και ό,τι καλύτερο να σου έρχεται εξώδικο στο σπίτι, δραστηριοποιηθήκαμε άμεσα καταγγέλοντας τα γεγονότα σε INKA και ΕΕΤΤ. Με εξέπληξε η αμεσότητα και δυναμικότητα που κινήθηκαν και οι δύο φορείς εφόσον έφτασε η Forthnet να μας στέλνει λογαριασμό με πιστωτικό υπόλοιπο το ποσό που μέχρι πριν θεωρούσε ότι της χρωστάμε.
"Επιτέλους, τέλειωσε όλο αυτό", θεώρησα. Αμ δε, ξανάρθε το ίδιο εξώδικο λίγες μέρες μετά τον πιστωτικό λογαριασμό!!!
Και τώρα ποιον πρωτοβρίζεις; Τη Forthnet ή την εισπρακτική; Σαφώς και τους δύο. Τους μεν για την προχειρότητα και την ανευθυνότητά τους και τους δε για τη χυδαιότητά τους να νομίζουν ότι μπορούν να σε εξευτελίζουν.
Απορώ πώς αυτοί οι κύριοι δεν έχουν ακόμα κλείσει, ως μια προστασία στο κοινωνικό σύνολο.

Λέσχη Φίλων Κόμικς

Έμαθα πρόσφατα για τη δημιουργία της "Λέσχης Φίλων Κόμικς" και πρέπει να ομολογήσω ότι ενθουσιάστηκα.
Πρόκειται για μια εξαιρετικά δημιουργική κίνηση ανθρώπων "τρελαμένων" με την ένατη τέχνη που δεν αποσκοπεί σε τίποτα περισσότερο από τη διάδοση και καλύτερη επικοινωνία των δημιουργών κόμικς με το ελληνικό κοινό. Το τίποτα περισσότερο το τονίζω καθώς δεν υπάρχει καμία προσπάθεια άντλησης κέρδους (χρηματικού εννοώ) από αυτή την κίνηση. Το μόνο κέρδος των παιδιών είναι η ικανοποίηση από την εξάπλωση του "μικροβίου" τους που εκτός από ενδιαφέρον είναι και σωτήριο για όλους μας!
Η εικόνα που έλαβα από τα μέλη και η μέχρι τώρα δραστηριοποίησή τους στο χώρο είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το πόσο ισχυρά μπορεί να ενώσει η αγάπη για την τέχνη των κόμικς ανθρώπους πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν καμία επικοινωνία και επαφή. Και βλέποντας ένα τέτοιο κλίμα, νομίζω ότι είναι απίθανο να μην κολλήσει ακόμα και ο παντελώς αμύητος (όπως εγώ καλή ώρα)
Και να σκεφτείτε ότι όλα έγιναν μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια μέσα από το φόρουμ σχετικό με το χώρο.
Το μόνο που αξίζει να πούμε είναι ένα μεγάλο "ΜΠΡΑΒΟ", ότι μας λείπουν τέτοιες κινήσεις και μακάρι να ακολουθήσουν και άλλες παρόμοιες.
Σε μια εποχή που οι "αρμόδιοι" έχουν ξεχάσει την αξία και τη σημασία της τέχνης, τέτοιες προσπαθειες και πρωτουβουλίες είναι το λιγότερο απαραίτητες!

Μήπως τελικά η κρίση μας βγει σε καλό;

Παρακολουθώντας δελτίο ειδήσεων όπου στα παράθυρα οι "ειδικοί και φωτεινοί" παντογνώστες δημοσιογράφοι μας προσπαθούσαν να μας αποδείξουν τι προκάλεσε την οικονομική κρίση και τι πρέπει να γίνει για να γλυτώσουμε από αυτή, μου σκάει η αφοπλιστική ερώτηση: μα καλά, είναι δυνατό μέσα σε μια μέρα να γκρεμίστηκαν και να φαλήρισαν οικονομικοί κολοσσοί; (σημειώνω ότι το ερώτημα τέθηκε από μορφωμένο και με αρκετά ανεπτυγμένη την κριτική σκέψη άνθρωπο)
Μένω άφωνη στο ερώτημα. Δηλαδή το τι γίνεται δεκαετίες ολόκληρες δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει; Το ότι δρομολογήθηκε με μαθηματική ακρίβεια η κατάρρευση του συστήματος μέσα από τις πολιτικές και τις αποφάσεις των ισχυρών και μη (γιατί και οι μη ισχυροί έχουν μερίδιο ευθύνης) θέλει πολλή σκέψη για να το καταλάβει κανείς;
Η κρίση, πραγματική ή μη, έπρεπε να γίνει και μόνο σε καλό μπορεί να μας βγει, και εξηγούμαι:
(α) έχουμε φτάσει τέτοιο πάτο που πολύ παρακάτω δεν πάει. Άρα αφού επιβιώνουμε τώρα τίποτα δεν μπορεί να μας τρομάζει
(β) αφού δεν θα μπορούμε να καταναλώνουμε τόσο πολύ θα στραφούμε σε πιο ουσιαστικούς τρόπους επικοινωνίας και συνύπαρξης με τον εαυτό μας και τους άλλους. Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία μπροστά μας να ξαναφτιάξουμε τις δομές της ζωής μας που καλό είναι να την εκμεταλλευτούμε απορρίπτοντας τη χλιδάτη, πολυτελή αλλά κατά βάση ψεύτικη ζωή που μας πλασάρουν και μας επιβάλουν για να είμαστε "σωστοί", αποδεκτοί κλπ κλπ.
(γ) θα γίνει ένα καλό ξεκαθάρισμα στην αγορά. Θα εξισορροπηθούν οι ανάγκες σε εργασία και θα προκύψουν νέα επαγγέλματα που μέχρι τώρα σνομπάρουμε ως κοινωνικό σύνολο. (αυτό ιδεατά θα συνοδευτεί από την αλλαγή της νοοτροπίας της ελληνικής οικογένειας ότι τα παιδιά πρέπει να γίνουν γιατροί, δικηγόροι, κομπιουτεράδες- τελευταία μόδα αυτό- και γενικά ότι υπάρχει ήδη σε αφθονία από ειδικότητα ανεξάρτητα από τις επιθυμίες και τις δυνατότητες των παιδιών)
(δ) η αγορά θα γίνει πιο ανταγωνιστική και πολύ άμεσα η αγοραστική αξία των ταπεινών μισθών μας θα ανέβει (κάπως πρέπει να πουλήσουν και οι επιχειρήσεις)
(ε) όσο και αν φαίνεται απίστευτο, αργά ή γρήγορα οι πόλοι λήψης αποφάσεων θα συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα τόνωσης της ζήτησης. Εάν δεν υπάρχει χρήμα για να κινείται η αγορά, δεν μπορεί να βγει ο κόσμος από την κρίση. Και αυτό είναι μάθημα που θα έπρεπε να έχουμε λάβει από παλαιότερες κρίσεις με πιο δύσκολες και σοβαρές προεκτάσεις. (η τελευταία υπερ - αισιόδοξη άποψη μπορεί να ληφθεί και ως ευχή για το τι μέλλει γενέσθαι)
Αν το σκεφτούμε και το αναλύσουμε, η λίστα με τα θετικά που μπορεί να μας φέρει η οικονομική κρίση γεμίζει αρκετά. Όλα είναι θέμα συμπεριφοράς και ψυχολογίας που ειδικά στα οικονομικά παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο.

Αναζήτηση δουλειάς από το σπίτι (ή πώς μπορείς να μειώσεις το IQ σου κατά πολλές μονάδες!!)

Μετά από σκέψη και εσωτερικό προβληματισμό πολλών ημερών (ή καλύτερα πολλών μηνών) παίρνεις όλο αισιοδοξία τη μεγάλη απόφαση: βρες τρόπους να δουλεύεις από το σπίτι και να ρυθμίζεις εσύ το χρόνο σου.
Φανταστική ιδέα με μικρές πιθανότητες επιτυχίας είναι η αλήθεια. (άντε τώρα να το πιστέψω αυτό με τη φόρα που είχα πάρει...)
Έτσι λοιπόν, κάθομαι στον υπολογιστή μου και googlαρω: δουλειά από το σπίτι.
Μετά από ένα καλό ξεσκαρτάρισμα των αποτελεσμάτων και αφού έχω καταφέρει να μην κλικάρω σε διαφημίσεις που υπόσχονταν τρελά λεφτά με λίγες ώρες δουλειάς από το χώρο σου, βρίσκω μια σειρά αγγελιών σε γνωστή μηχανή αναζήτησης θέσεων εργασίας.
Η αγγελία αρκετά πιασάρικη: ζητούνται επιστημονικοί συνεργάτες για εργασία από το σπίτι.
Εδώ είμαστε, λέω και στέλνω περιχαρής το βιογραφικό μου σημείωμα.
Μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες μου σκάει και το τηλεφώνημα από τον υποψήφιο συνεργάτη και μέντορά μου στην επιχείρηση.
Μάλιστα, μου κλείνουν και on line ραντεβού (που πρέπει να κατοχυρώσω την παρακολούθησή του ώρες πριν) για μια παρουσίαση της εταιρείας.
Εκεί λοιπόν είναι που αναρωτιέσαι πόσες ξανθιές τρίχες έχεις αποκτήσει για να μην κλείσεις το τηλέφωνο και να είσαι και συνεπής στο on line ραντεβού σου!!! (το τσέκαρα προς το παρόν καμία).
Παίρνω θέση στον υπολογιστή την κατάλληλη ώρα και ξεκινά η καταπληκτική παρουσίαση μιας ώρας με την οποία μπορείς να ρίξεις το IQ σου σαν να είχες παρακολουθήσει για ένα μήνα όλα τα πρωινάδικα και μεσημεράδικα. Εν ολίγοις, ήταν το κλασικό σύστημα πυραμίδας με το οποίο πρέπει να δώσεις τρελά ποσά (ως εργαζόμενος) για να βγάλεις λιγότερα από όσα έδωσες και να γίνεις εκνευριστικός σε όλους σου τους φίλους μιας και δεν έχεις πού αλλού να απευθυνθείς για να πουλήσεις!
Εννοείται ότι έφαγα τρελό δούλεμα (κυρίως από τον εαυτό μου) και προς το παρόν είπα να κάτσω στα αβγά μου και στη δουλειά που ήδη κάνω. Ελπίζω να καταλάβουν σύντομα οι εργοδότες ότι οι υπάλληλοί τους είναι πιο παραγωγικοί όταν εργάζονται στο σπίτι τους και μπορούν να αφιερώσουν πιο "καλές" ώρες στη δουλειά τους.
Εάν πάντως έχει να προτείνει κανείς κάτι ενδιαφέρον και αληθινό για δουλειά από το σπίτι, ας ρίξει μια φωνή!