Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009

Μάλλον κάτι δεν καταλαβαίνω; Ή όχι;

Και εκεί που περπατούσα αμέριμνη το απόγευμα της Τετάρτης για να πάω από τη δουλειά μου στο μετρό και να γυρίσω (επιτέλους) σπίτι μου, με σταματά ένα νέο παιδί (κάπου στα 23-24) δίνοντάς μου μια σελίδα γεμάτη από πυκνογραμμένο κείμενο.
Η σελίδα δεν περιείχε διαφημίσεις, ούτε και ήταν από τα κλασικά φυλλάδια που μοιράζουν έξω από τις στάσεις του μετρό. Αντιθέτως, μου θύμισε τα φυλλάδια που μοιράζονταν (πιθανώς ακόμα μοιράζονται) στις σχολές επί εποχής καταλήψεων, παραμονής φοιτητικών εκλογών, παραμονής (ή και ανήμερα) Γενικής Συνέλευσης κλπ.
Ένεκα της νοσταλγίας των φοιτητικών χρόνων ξεκίνησα να διαβάζω με περισσή προσοχή και έχοντας εκ προοιμίου μια θετική άποψη για τον αγωνιστή - νεαρό που μου έδωσε (ευγενικά είναι η αλήθεια) τη σελίδα.
Για να μην πολυλογώ, εν ολίγοις οι φοιτητές της πόλης Λ' Άκουϊλα (ξέρετε, αυτή που χτυπήθηκε από σεισμό πριν από λίγους μήνες και μετά θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο)έφτιαξαν Επιτροπή (!): Επιτροπή Σεισμοπαθών Φοιτητών Άκουϊλας και ξεκίνησαν απεργία πείνας με αίτημα τη μεταγραφή τους σε σχολές των Ελληνικών Πανεπιστημίων ίδιες με αυτές που φοιτούσαν στην Ιταλία. (!!!)
Μάλιστα για να μην υπάρξει καμία αντίδραση επ' αυτού, δηλώνουν ότι επιθυμούν να έρθουν "ως υπεράριθμοι χωρίς έτσι να πάρουν τη θέση κανενός παιδιού" (μεταφέρω αυτούσιες φράσεις του κειμένου).
Ας κάνω μια ακόμα ανάγνωση του κειμένου μπας και καταλάβω. Δηλαδή θέλουν να έρθουν στα Ελληνικά Πανεπιστήμια χωρίς να έχουν επιτύχει στις εξετάσεις εισαγωγής σε αυτά (δεν εξετάζω εδώ εάν το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ είναι σωστό ή όχι, αυτό είναι ένα άλλο θέμα)επειδή η επιλογή που οι ίδιοι έκαναν δεν τους βγήκε όπως ήθελαν.
Και μάλιστα να εισαχθούν χωρίς εξετάσεις, ως υπεράριθμοι στα ήδη φορτωμένα πανεπιστήμια. Φαντάζομαι μάλιστα ότι θα θέλουν και τις πρωτοκλασάτες σχολές της Αθήνας, έτσι για να γίνει η γενναιόδωρη πράξη πιο εντυπωσιακή.
Δεδομένου ότι το κείμενο έπεσε στα χέρια μου την επομένη της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων των εισαγωγικών, και σκεπτόμενη τον κόπο, την αγωνία, τις θυσίες που έκαναν τόσα παιδιά επί 2 χρόνια για να διεκδικήσουν μια θέση σε αυτό το σύστημα πανεπιστημιακής εκπαίδευσης δεν μπορώ παρά να θυμώσω με το θράσος των μελών της ΕΣΦΑ.
Και επιτέλους πρέπει ο καθένας μας να καταλάβει ότι όσο δικαίωμα έχει στην επιλογή τόσο υποχρέωση έχει να επωμίζεται τις ευθύνες που η επιλογή του δημιουργεί.
Δεν έχω ιδέα πώς τελικά θα καταλήξει όλο αυτό το σκηνικό. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να γίνουν σεβαστά όλα αυτά τα παιδιά που με μεγάλη προσπάθεια και θέληση εισήχθησαν στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ και φυσικά να οραματιστούμε τους ασκούς του Αιόλου που θα ανοιχτούν.

Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

Μήπως ο θάνατος ορίζει τη ζωή;

Έχουμε φτάσει στο τέλος του καλοκαιριού, οι περισσότεροι γυρίσαμε από τις διακοπές (και μάλιστα πιο μουτρωμένοι και τσαντισμένοι λόγω επιστροφής από κάθε άλλη φορά), κανείς δεν έχει όρεξη να γυρίσει στη ρουτίνα του και μέσα σε όλο αυτό το κλίμα της απογοήτευσης για το πόσο γρήγορα περνάν οι ευτυχισμένες μέρες έρχεται να προστεθεί η καταστροφή της χλωρίδας και πανίδας της Αττικής. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι μας περιμένει αυτό το χειμώνα και το επόμενο καλοκαίρι στην πόλη...
Σε προσωπικό επίπεδο, η παραπάνω γενικότερη κατάσταση που μας επηρεάζει όλους ήρθε να εμπλουτιστεί και με την απώλεια ενός δικού μου ανθρώπου. Αν και είναι εγωιστικό να θέλεις να διατηρήσεις στη ζωή έναν άνθρωπο που πια η ζωή είναι κούραση για αυτόν και για τους άλλους, το πένθος είναι κάτι που δεν μπορεί να εκλογικευτεί και να απομονωθεί.
Λειτουργεί καθαρτικά και ταυτόχρονα δίνει το έναυσμα για την επαναξιολόγηση του πώς έχουμε στήσει τα σκηνικά της ζωής μας.
Μέχρι τις τελευταίες μέρες η σχέση μου με το θάνατο ήταν μάλλον ανύπαρκτη. Τον θεωρούσα μακρινό, ξένο τηρώντας μια αλαζονική στάση απέναντι στη ζωή αφού η σχετικά νεαρή ηλικία μου μου επιτρέπει συναισθήματα παντοδυναμίας και αφθαρσίας.
Ευτυχώς ήρθε ένα γερό σοκ για να με προσγειώσει και να συνειδητοποιήσω ότι ο χρόνος δεν κάνει διακοπές και διαλείμματα. Είναι επικίνδυνο και μυωπικό να αναλώνουμε τη ζωή μας σε ό,τι νομίζουμε πως μελλοντικά μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους, χάνοντας έτσι τις στιγμές μας. Εξ άλλου πώς αλλιώς μπορείς να ορίσεις τη ζωή εκτός από πολλές στιγμές μαζί; Και όσο τις "αναβάλλεις" για το μέλλον είναι σαν να αναβάλλεις την ίδια τη ζωή σου.
Συνειδητοποίησα ακόμα ότι είναι εξ ίσου (ίσως και περισσότερο) επικίνδυνο να αμελούμε ανθρώπους που νιώθουμε κοντά μας, νοιαζόμαστε για αυτούς και αγαπάμε ειλικρινά. Αυτό το τηλέφωνο που συνεχώς αναβάλλουμε για αύριο, αυτόν τον καφέ που δεν μπορούμε να βρούμε κενό στην "ατζέντα" μας για να κανονίσουμε, αυτή την αγκαλιά που νιώσαμε ντροπή και αμηχανία για να δώσουμε... Όλα αυτά είναι χαμένες ευκαιρίες για όμορφες στιγμές. Και ο χρόνος δεν επιτρέπει, δεν συγχωρεί τέτοια λάθη.
Στο παιχνίδι της ζωής έχουμε δικαίωμα συμμετοχής μόνο μια φορά. Και όσο πικρό ή καταθλιπτικό ακούγεται όλο αυτό (ειδικά ως καλωσόρισμα από το μεγάλο κενό του καλοκαιριού) είναι η καλύτερη ευχή που μπορώ να δώσω σε όλους μας: αρπάξτε την ευκαιρία να κάνετε αυτά που αγαπάτε, με αυτούς που αγαπάτε γιατί οι ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες είναι χαμένες στιγμές.