Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

Μήπως ο θάνατος ορίζει τη ζωή;

Έχουμε φτάσει στο τέλος του καλοκαιριού, οι περισσότεροι γυρίσαμε από τις διακοπές (και μάλιστα πιο μουτρωμένοι και τσαντισμένοι λόγω επιστροφής από κάθε άλλη φορά), κανείς δεν έχει όρεξη να γυρίσει στη ρουτίνα του και μέσα σε όλο αυτό το κλίμα της απογοήτευσης για το πόσο γρήγορα περνάν οι ευτυχισμένες μέρες έρχεται να προστεθεί η καταστροφή της χλωρίδας και πανίδας της Αττικής. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι μας περιμένει αυτό το χειμώνα και το επόμενο καλοκαίρι στην πόλη...
Σε προσωπικό επίπεδο, η παραπάνω γενικότερη κατάσταση που μας επηρεάζει όλους ήρθε να εμπλουτιστεί και με την απώλεια ενός δικού μου ανθρώπου. Αν και είναι εγωιστικό να θέλεις να διατηρήσεις στη ζωή έναν άνθρωπο που πια η ζωή είναι κούραση για αυτόν και για τους άλλους, το πένθος είναι κάτι που δεν μπορεί να εκλογικευτεί και να απομονωθεί.
Λειτουργεί καθαρτικά και ταυτόχρονα δίνει το έναυσμα για την επαναξιολόγηση του πώς έχουμε στήσει τα σκηνικά της ζωής μας.
Μέχρι τις τελευταίες μέρες η σχέση μου με το θάνατο ήταν μάλλον ανύπαρκτη. Τον θεωρούσα μακρινό, ξένο τηρώντας μια αλαζονική στάση απέναντι στη ζωή αφού η σχετικά νεαρή ηλικία μου μου επιτρέπει συναισθήματα παντοδυναμίας και αφθαρσίας.
Ευτυχώς ήρθε ένα γερό σοκ για να με προσγειώσει και να συνειδητοποιήσω ότι ο χρόνος δεν κάνει διακοπές και διαλείμματα. Είναι επικίνδυνο και μυωπικό να αναλώνουμε τη ζωή μας σε ό,τι νομίζουμε πως μελλοντικά μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους, χάνοντας έτσι τις στιγμές μας. Εξ άλλου πώς αλλιώς μπορείς να ορίσεις τη ζωή εκτός από πολλές στιγμές μαζί; Και όσο τις "αναβάλλεις" για το μέλλον είναι σαν να αναβάλλεις την ίδια τη ζωή σου.
Συνειδητοποίησα ακόμα ότι είναι εξ ίσου (ίσως και περισσότερο) επικίνδυνο να αμελούμε ανθρώπους που νιώθουμε κοντά μας, νοιαζόμαστε για αυτούς και αγαπάμε ειλικρινά. Αυτό το τηλέφωνο που συνεχώς αναβάλλουμε για αύριο, αυτόν τον καφέ που δεν μπορούμε να βρούμε κενό στην "ατζέντα" μας για να κανονίσουμε, αυτή την αγκαλιά που νιώσαμε ντροπή και αμηχανία για να δώσουμε... Όλα αυτά είναι χαμένες ευκαιρίες για όμορφες στιγμές. Και ο χρόνος δεν επιτρέπει, δεν συγχωρεί τέτοια λάθη.
Στο παιχνίδι της ζωής έχουμε δικαίωμα συμμετοχής μόνο μια φορά. Και όσο πικρό ή καταθλιπτικό ακούγεται όλο αυτό (ειδικά ως καλωσόρισμα από το μεγάλο κενό του καλοκαιριού) είναι η καλύτερη ευχή που μπορώ να δώσω σε όλους μας: αρπάξτε την ευκαιρία να κάνετε αυτά που αγαπάτε, με αυτούς που αγαπάτε γιατί οι ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες είναι χαμένες στιγμές.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου