Για ποια επανάσταση μιλάτε;

Σκεφτόμουν πολύ τι και πώς θα γράψω. Πώς θα ξεκινήσω. Τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθω και θέλω να εκφράσω;
Έχει περάσει πολύς καιρός αλλά ακόμα δεν έχω και πολύ ξεκαθαρίσει τι πιστεύω.
Θα προτιμήσω να μοιραστώ σκέψεις μου, μπας και τα βάλουμε κάτω και ξεθολώσει το τοπίο.
Ας ξεκινήσουμε από τα δεδομένα:
1.Όταν δύει ο ήλιος στην Αθήνα, η ανδρεναλίνη μου ανεβαίνει. Είμαι συνέχεια σε επιφυλακή για το τι μπορεί να γίνει και αν θα με πάρει ξώφαλτσα. (Τελευταία έχω αρχίσει να φοβάμαι και πριν το ηλιοβασίλεμα.)
2. Είναι επίσης βέβαιο ότι η πραγματικότητά μας μόνο όμορφη δεν είναι. Η γενιά μας και οι επόμενες μόνο χειρότερα μπορούν να περιμένουν (άραγε έχει συμβεί αυτό ξανά. Έχουν υπάρξει στο παρελθόν εποχές που τα παιδιά ζουν χειρότερα και με λιγότερα δικαιώματα από τους γονείς τους αλλά καλύτερα και με περισσότερα δικαιώματα από τα δικά τους παιδιά;) Έχει περάσει κατά πολύ ο χρόνος που πρέπει να ξυπνήσουμε και να κοιτάξουμε τη ζωή κατάματα. Να αναθεωρήσουμε τα κατεστημένα που βρήκαμε και να τολμήσουμε να διαφέρουμε.
Ωραία, μπήκαν τα θεμέλια. Προκύπτει, τώρα, το εύλογο ερώτημα του τι κάνεις από εδώ και πέρα. Να βολευτείς στον καναπέ σου είναι μια εύκολη λύση, αλλά να ξέρεις ότι δεν είναι λύση χωρίς θυσίες. Και όταν θα το συνειδητοποιήσεις θα έχεις τόσο πολύ βουλιάξει που δεν θα υπάρχει σανίδα σωτηρίας. Εναλλακτικά μπορείς να αντιδράσεις. Όμως, πώς θα αντιδράσεις όταν για χρόνια μαθαίνεις μόνο να υπακούς; Βλέπεις, δεν σε έμαθε κανείς να σκέφτεσαι, να κρίνεις και να προβληματίζεσαι πριν χωνέψεις την αλήθεια που σου ρίχνουν στο πιάτο.
Για αυτό και αποφασίζεις να αντιδράσεις με τον τρόπο που νομίζεις ότι ξέρεις εσύ καλύτερα!
Σίγουρα είναι πολύ εύκολο να σπας τζάμια, να καις, να προκαλείς το φόβο γιατί αποφάσισες να αντιδράσεις! Και γίνεται ακόμα ευκολότερο, όταν η επιβίωσή σου είναι εξασφαλισμένη από τη μαμά και τον μπαμπά. Τότε πέφτεις στην παγίδα της εκ του ασφαλούς επανάστασης και αν το καλοσκεφτείς δεν διαφέρεις και πολύ από τους χλιδάνεργους (καθόλου ευχάριστο αυτό, ε;).
Όταν δεν ανησυχείς για το πώς θα καλύψεις τις βασικές σου ανάγκες, δεν έχεις και πολλά να ρισκάρεις και να χάσεις. Έτσι λοιπόν, φοράς τη μάσκα της "επανάστασης", μπορείς αβίαστα να σπείρεις τον πανικό σε κόσμο που δεν σου φταίει και τίποτα στην τελική, και να νιώσεις ήρωας!
Όλα αυτά βέβαια συνοδεύονται από στίχους και μουσικές που την αλήθεια τους ούτε που έχεις ποτέ υποψιαστεί.
Όταν ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις στην Αθήνα, κάπου εκεί το Δεκέμβρη, τα έβλεπα όλα αυτά με θετικό μάτι. Είχα χαρεί πολύ που επιτέλους η επόμενη γενιά αντέδρασε σε κάτι. Κατάφερε να ενωθεί και να φωνάξει για το αυτονόητο: δώστε μας την ελπίδα για κάτι καλύτερο.
Όσο για τα επεισόδια, μπορούσα να τα δικαιολογήσω στη λογική του ότι: "η αλλαγή δεν έρχεται χωρίς σύγκρουση", κάτι που ακόμα πιστεύω αρκεί να ξέρεις με τι και γιατί θα συγκρουστείς.
Αυτό όμως που δεν μπορώ να δικαιολογήσω είναι η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.
Όχι, δεν είναι ιδιαίτερα επαναστατικό να δημιουργείς κλίμα φόβου στα πιο ζωντανά σημεία αυτής της πόλης.
Δεν είναι μαγκιά να χτυπάς και να καταστρέφεις τους εύκολους, άνευ νοήματος "στόχους".
Εάν θέλεις να χτυπήσεις το Κεφάλαιο και τους υπεύθυνους για το ζοφερό μέλλον που σου προδιαγράφεται, νομίζω ότι πρέπει να αλλάξεις προσανατολισμό. Υπάρχουν, μάλιστα, χώροι που είναι όλοι τους συγκεντρωμένοι, αλλά εσύ ούτε που τους αγγίζεις.
Είναι θλιβερό να αντιδράς για να αντιδράσεις, χωρίς να ξέρεις τι θέλεις και γιατί το κάνεις.
Μέχρι η "εκπαιδευτική μηχανή" να παράγει πολίτες με κριτική σκέψη, ικανούς να αντιδράσουν, τίποτα δεν προκειται να αλλάξει και τίποτα δεν θα σταματήσει τον κύκλο της σαπίλας μας.
Κρίμα.