Τι μας κάνει ευτυχισμένους;

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι είναι αυτό που σας κάνει ευτυχισμένους;
Και εάν το έχετε βρει, πώς μπορείτε να ορίσετε την ευτυχία; Και γιατί αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους υπό κάποιες συνθήκες δεν μπορεί να λειτουργήσει το ίδιο υπό κάποιες άλλες;
Ξεκίνησα πολύ διστακτικά το συγκεκριμένο θέμα, αλλά ένιωσα μεγάλη ανάγκη να μοιραστώ σκέψεις που με απασχολούν για το τι έχει τελικά ουσία στη ζωή.
Αυτό που νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε, είναι ότι αυτό που ψάχνουμε είναι η ευτυχία. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάποιος που θέλει να ζει δυστυχισμένος και αν υπάρχει, τότε σίγουρα αντλεί την προσωπική του ευτυχία μέσα στη μελαγχολία του. Είναι σχεδόν νομοτελειακή η αναζήτηση της προσωπικής ευτυχίας από το ανθρώπινο είδος, γεγονός κάθε άλλο παρά κατακριτέο.
Το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι. Πού μπορούμε να στηριχτούμε για να νιώθουμε γεμάτοι και πλήρεις;
Κάποιοι θα απαντήσουν μέσα από τον πλούτο ή τα υλικά αγαθά που μπορεί η εργασία τους να τους προσφέρει. Σεβαστή αυτή η πρόταση, αλλά είναι τα αντικείμενα ικανά για να καλύψουν τις συναισθηματικές μας ανάγκες; Αρκούν όλα αυτά για να αντικαταστήσουν την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία;
Έτσι, οδηγούμαστε σε μια άλλη πηγή ευτυχίας: τις ανθρώπινες σχέσεις.
Αυτές όμως είναι πολύ δύσκολες και απαιτούν θυσίες. Σπάνια έρχονται φυσικά και απαιτούν μεγάλο κόπο αμφίπλευρο. Θα μου πείτε, ότι και αν χρειάζεται το αποτέλεσμα σε δικαιώνει. Και ως προς αυτό, θα συμφωνήσω απόλυτα.
Οι ανθρώπινες σχέσεις, η επαφή με τους άλλους, η ικανότητα του να μοιράζεσαι συναισθήματα, σκέψεις, προβληματισμούς, χαρές είναι τουλάχιστο υπέροχο. Μας δίνει δύναμη και γεμίζει τις στιγμές μας.
Όλα αυτά ακούγονται καταπληκτικά αλλά θα έρθω να θέσω ένα όρο: να ξέρουμε πάντα με ποιους ανθρώπους θέλουμε να τα μοιραστούμε όλα αυτά...
Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι οι άνθρωποι που "θεωρητικά" μας αγαπάνε και θέλουν το καλό μας δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εμπόδιο; Και μάλιστα εξαιρετικά επικίνδυνο εμπόδιο αφού έχουν δημιουργήσει όλους εκείνους τους μηχανισμούς που δεν μας επιτρέπουν να το περάσουμε ανώδυνα. Και για το λόγο αυτό προτιμάμε απλά να το κοιτάμε, βαλτώνοντας μέσα στην "εικονική" ευτυχία μας. Και πόσο επώδυνο είναι να έρθουμε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα ανακαλύπτοντας ότι τελικά η σχέση αυτή δεν στηριζόταν σε αμοιβαία και αμφίπλευρα συναισθήματα. Θυμίζει ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο.
Όλα αυτά είναι μέσα στον κύκλο της ζωής μας. Και καμία φορά αυτές οι πτώσεις είναι απαραίτητες. Αυτό όμως που χρειαζόμαστε για να πατήσουμε πάλι στη γη και να αρχίσουμε να προχωράμε, να τρέχουμε είναι η πίστη στον εαυτό μας.
Ίσως τελικά η ευτυχία να έρχεται έτσι. Μέσα από τη γνώση και κυρίως αποδοχή του εαυτού μας. Είναι χαζό και ανούσιο να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε για να ικανοποιήσουμε κάποιον άλλο, είτε πρόκειται για τους "φίλους", είτε πρόκειται για το "σύντροφο" είτε για τους "γονείς" μας. Εάν αγαπήσουμε τον εαυτό μας όπως του αξίζει, τότε όλες οι σχέσεις γίνονται πιο εύκολες. Δεν θα υπάρχει η ανάγκη της αυτοεπιβεβαίωσης μέσα από αυτές, οπότε και θα γίνουν πιο ουσιαστικές.
Για αυτό λοιπόν, υποστηρίζω σθεναρά το "αγαπάτε αλλήλους" αφού πρώτα, όμως, αγαπήσετε τον εαυτό σας ;)