Μάλλον κάτι δεν καταλαβαίνω; Ή όχι;

Και εκεί που περπατούσα αμέριμνη το απόγευμα της Τετάρτης για να πάω από τη δουλειά μου στο μετρό και να γυρίσω (επιτέλους) σπίτι μου, με σταματά ένα νέο παιδί (κάπου στα 23-24) δίνοντάς μου μια σελίδα γεμάτη από πυκνογραμμένο κείμενο.
Η σελίδα δεν περιείχε διαφημίσεις, ούτε και ήταν από τα κλασικά φυλλάδια που μοιράζουν έξω από τις στάσεις του μετρό. Αντιθέτως, μου θύμισε τα φυλλάδια που μοιράζονταν (πιθανώς ακόμα μοιράζονται) στις σχολές επί εποχής καταλήψεων, παραμονής φοιτητικών εκλογών, παραμονής (ή και ανήμερα) Γενικής Συνέλευσης κλπ.
Ένεκα της νοσταλγίας των φοιτητικών χρόνων ξεκίνησα να διαβάζω με περισσή προσοχή και έχοντας εκ προοιμίου μια θετική άποψη για τον αγωνιστή - νεαρό που μου έδωσε (ευγενικά είναι η αλήθεια) τη σελίδα.
Για να μην πολυλογώ, εν ολίγοις οι φοιτητές της πόλης Λ' Άκουϊλα (ξέρετε, αυτή που χτυπήθηκε από σεισμό πριν από λίγους μήνες και μετά θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο)έφτιαξαν Επιτροπή (!): Επιτροπή Σεισμοπαθών Φοιτητών Άκουϊλας και ξεκίνησαν απεργία πείνας με αίτημα τη μεταγραφή τους σε σχολές των Ελληνικών Πανεπιστημίων ίδιες με αυτές που φοιτούσαν στην Ιταλία. (!!!)
Μάλιστα για να μην υπάρξει καμία αντίδραση επ' αυτού, δηλώνουν ότι επιθυμούν να έρθουν "ως υπεράριθμοι χωρίς έτσι να πάρουν τη θέση κανενός παιδιού" (μεταφέρω αυτούσιες φράσεις του κειμένου).
Ας κάνω μια ακόμα ανάγνωση του κειμένου μπας και καταλάβω. Δηλαδή θέλουν να έρθουν στα Ελληνικά Πανεπιστήμια χωρίς να έχουν επιτύχει στις εξετάσεις εισαγωγής σε αυτά (δεν εξετάζω εδώ εάν το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ είναι σωστό ή όχι, αυτό είναι ένα άλλο θέμα)επειδή η επιλογή που οι ίδιοι έκαναν δεν τους βγήκε όπως ήθελαν.
Και μάλιστα να εισαχθούν χωρίς εξετάσεις, ως υπεράριθμοι στα ήδη φορτωμένα πανεπιστήμια. Φαντάζομαι μάλιστα ότι θα θέλουν και τις πρωτοκλασάτες σχολές της Αθήνας, έτσι για να γίνει η γενναιόδωρη πράξη πιο εντυπωσιακή.
Δεδομένου ότι το κείμενο έπεσε στα χέρια μου την επομένη της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων των εισαγωγικών, και σκεπτόμενη τον κόπο, την αγωνία, τις θυσίες που έκαναν τόσα παιδιά επί 2 χρόνια για να διεκδικήσουν μια θέση σε αυτό το σύστημα πανεπιστημιακής εκπαίδευσης δεν μπορώ παρά να θυμώσω με το θράσος των μελών της ΕΣΦΑ.
Και επιτέλους πρέπει ο καθένας μας να καταλάβει ότι όσο δικαίωμα έχει στην επιλογή τόσο υποχρέωση έχει να επωμίζεται τις ευθύνες που η επιλογή του δημιουργεί.
Δεν έχω ιδέα πώς τελικά θα καταλήξει όλο αυτό το σκηνικό. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να γίνουν σεβαστά όλα αυτά τα παιδιά που με μεγάλη προσπάθεια και θέληση εισήχθησαν στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ και φυσικά να οραματιστούμε τους ασκούς του Αιόλου που θα ανοιχτούν.