Τελικά τι μας λείπει;

Με αφορμή ένα βιβλίο που ξεκίνησα από χτες να διαβάζω, έχουν ξεπηδήσει πολλές, καλά κρυμμένες σκέψεις και ανησυχίες. Ιδέες και επιθυμίες στο πίσω μέρος του μυαλού, προσεκτικά και συνειδητά φυλαγμένες από την καθημερινή ζωή, έτσι ώστε η ρουτίνα να περνά πιο εύκολα.
Όλες όμως έχουν ένα κοινό σημείο: χρειάζονται θάρρος για να λάβουν σάρκα και οστά.
Δυστυχώς (ή ίσως ευτυχώς) ένα κείμενο λιτά γραμμένο, που δεν μιλά για κάτι απίθανο ή μυθιστορηματικό είναι ικανό να σε βάλει ξανά σε αμφιβολία και αμφισβήτηση. Σε ανακεφαλαίωση των επιλογών σου και σε σκληρή κριτική για αυτές.
Το πιο δύσκολο, όμως, είναι όταν έχει περάσει χρόνος και καλείσαι να ξαναδείς τα πράγματα κατάματα και όχι πλάγια (όπως μέχρι τώρα συνήθιζες). Και τότε η αυτοκριτική είναι ανελέητη.
Είναι κρίμα να δειλιάζουμε. Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος και μόνο σε μετριότητα μπορεί να σε οδηγήσει.
Αλλά ποιος φταίει για αυτό; Είναι δική μας στάση ζωής ή σε μια τυποποιημένη κοινωνία δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια φυγής και διαφοροποίησης;
Μήπως είναι εύκολο να έχουμε όνειρα που ξέρουμε ότι δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν γιατί είναι βολικό να γυρνάμε σε αυτά και να τα κλαίμε; Ξέρεις, είναι τότε που μπορούμε ανενόχλητοι να ρίχνουμε την ευθύνη σε όλους τους άλλους εκτός από τους πραγματικούς αίτιους: τους εαυτούς μας.
Αλήθεια, δεν μπορείς εύκολα να κυνηγήσεις τις επιθυμίες σου. Δεν μας έχουν μάθει να τολμούμε γιατί αυτό μας καθιστά επικίνδυνους. Οι συνθήκες δεν ευνοούν τους "κυνηγούς". Αλλά και πότε τους ευνοούσαν; Σε ποια εποχή ο άνθρωπος είχε δικαιωματικά το θάρρος της επιλογής; Οι οραματιστές ήταν για την εποχή τους απλά γραφικοί.
Κι όμως, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η ιστορία του είδους μας έχει να δείξει ανθρώπους που κατάφεραν να υπερβούν τα στερεότυπα. Ακόμα και αν αυτό σήμαινε τη μοναξιά της δικής τους περιθωριοποίησης. Άραγε, βρήκαν αυτοί την πραγματικη ευτυχία; Αυτή που σε καλύπτει απόλυτα και δεν έχεις πια ανάγκη κανένα και τίποτα να γεμίσει τα κενά σου. Αυτή την ευτυχία που δεν σε αφήνει να μελαγχολήσεις για όσα δεν έκανες ή όσα άφησες.
Δεν μπορεί να ξέρει κανείς εάν οι κυνηγοί της ζωής είναι αληθινά ευτυχισμένοι (ίσως ούτε και οι ίδιοι). Αυτό όμως που όλοι ξέρουμε, ακόμα και αν αρνούμαστε να το φωνάξουμε, είναι ότι η "βολική" αντιμετώπιση και θεώρηση των πραγμάτων δεν μπορεί να οδηγήσει και πολύ μακριά.
Όσο εύκολο κι αν είναι να ονειρευόμαστε τη ζωή που δεν έχουμε (ή να γράφουμε για αυτή) τόσο δύσκολο είναι να πάρουμε την απόφαση να τη διεκδικήσουμε. Χρειάζεται μεγάλη μάχη με τον εαυτό μας και πολύ βαθιά κατανόησή του.
Και αυτό είναι υπόθεση απόλυτα προσωπική.